Net voor de bikewash na de steengroeve (een bikewash die naar mijn mening een beetje ruw was voor 't materiaal) zag je enkel nog maar op 'n klein stukje liggende buis dat 'ie wit was van kleur, m'n Nascar. 
Al de rest was mooi camo-beigebruin. 
Cannondale (2006) Prophet 1000 SL
En zaggen dat de fiets bij aankomst eigenlijk redelijk proper was. Net voor de bikewash na de steengroeve (een bikewash die naar mijn mening een beetje ruw was voor 't materiaal) zag je enkel nog maar op 'n klein stukje liggende buis dat 'ie wit was van kleur, m'n Nascar. Al de rest was mooi camo-beigebruin.
Net voor de bikewash na de steengroeve (een bikewash die naar mijn mening een beetje ruw was voor 't materiaal) zag je enkel nog maar op 'n klein stukje liggende buis dat 'ie wit was van kleur, m'n Nascar. Al de rest was mooi camo-beigebruin. Miljaar 2,5 jaar niks gepost. 
Ondertussen heeft m'n Prophet SL zo'n 15.000 km, waarvan het grootste deel wel op "zachte" offroad ondergrond en op asfalt, slechts 1/4e van z'n kilometers heeft 'ie op "zwaar terrein" gesleten. Maar dat maakt me er niet minder gelukkig om, 'k ben nog altijd erg tevreden van m'n bike.
Ondertussen heeft 'ie uiteraard wel al de nodige revisies en vernieuwingskens ondergaan. De standaardzaken zoals cassette, ketting e.d. zijn vervangen in 2009, kort daarna heb ik ook de Avid Juicy Seven (waar ik geenszins tevreden van was) vervangen door Magura's Louise BAT, met 203mm ventidisc vooraan en 180mm ventidisc achteraan. Gigantische remmen, zowel qua kracht, uithouding, degelijkheid als looks. Hemel en aarde verschil met de Juicy Seven... imo.
Voorbije dagen heb ik dat "softroad"-gebruik van de voorbije 3 jaar wel helemaal goed gemaakt. Frame in FR-mode gezet (balhoofdhoek van 69° naar 67,5° als 'k me niet vergis), zadel pokkelaag, en van Les Deux Alpes naar beneden gaan knallen. 10.500 afdalings-hoogtemeters op 2 dagen, een kleine 110 km offroad downhill. Schitterend! En de bike heeft dat subliem gedaan : zeer wendbaar (kombochten single tracks) en toch stabiel op snelheid (idem, blijft z'n lijn trouw), erg licht voor die toepassing (is ook nodig om makkelijk te kunnen bunnyhoppen, want de wielen zijn no way sterk genoeg om any chosen line en alle obstakels op die rijlijn de baas te kunnen), meestal voldoende veerweg (geen enkele keer doorgeslagen, ook al had ik wat lucht eruit gelaten om een iets softere feel te hebben).
Subliem veel fun gehad aan m'n bike, echt gek om mee te knallen met die gozers op gehuurde downhills (kennis van en vertrouwen in het eigen materiaal maakt veel goed).
Niettemin de laatste halve dag (gisteren) toch nog 'es een echte DH-fiets gehuurd, 'n KTM met 23 cm veerweg en een gewicht waar een kleine stadsauto niet aan kan tippen. En 't is toch verdorie nog wat anders, zenne. 
't Is wennen aan de zitpositie in 't begin, en 't feit dat dat ding als een Citroën overal overheen wiebelt en je daardoor in snelle bochten op erg grippy ondergrond (tarmac bv) soms wat moeite hebt om de juiste lijn te behouden, is ook al iets wat je in het eerste uur écht moet aanleren. In 't begin vertrouwde ik de bike zelfs niet op snelle stukken op losse ondergrond (zand, stof, ...) omdat 'ie bij 't inveren achterin in een bocht al snel de (licht geremde) achterband deed blokkeren of 't geheel wat instabiel deed aanvoelen. Maar dat went wel, 't is gewoon anders rijden, ge moet zo'n spel blijkbaar echt in een bocht leggen en vertrouwen krijgen in dat bakbeest.
Het inzicht in het kunnen van zo'n ding kwam al erg snel bij de technische en erg slecht liggende stukken. Gewoon een lijn kiezen op het pad (maakt niet uit welke, so to speak) en knallen. Ding effent zo goed als alles plat en heeft niet de slechte manieren die mijn bike wel heeft (en de hardtail F900 waarmee m'n maat mee was zeker), namelijk je continu als een bokkend paard uit 't zadel willen knallen. Fiets zit rustiger onder je, je hebt een stabieler platform onder je voeten en je kan erg makkelijk zitten op veel stukken (kon ik ook met m'n Prophet met zadel laag, m'n maat met z'n hardtail uiteraard niet en dat was voor hem een revelatie). Het blijft erg hard voor de handen en armen, 't is niet dat zo'n 20cm inverende vork vooraan alles "onvoelbaar" maakt, integendeel door 't feit dat je niet zo secuur meer je lijn moet uitkiezen pas je soms wel 'es een grotere oneffenheid (of ben je niet bang meer van putten of wasborden in kombochten op singletracks), en dat blijf je goed voelen en moet je in toom houden. Maar voor de rest? En droom! Niet super wendbaar in korte snelle singletrack bochten (minder dan mijn fiets) maar met een andere rijstijl (kontje de bocht wat in zetten door even 't achterwiel te blokkeren en de bike door z'n gewicht gewoon pardoes de bocht uit laten accelereren, wat 'ie beter doet dan mijn fiets door z'n gewicht en stabiliteit) viel 'ie ook op de meest technische stukken zeer te pruimen.
Tenslotte ook nog een rode piste gedaan, die we niet met onze bike durfden (niet wetende of ze dat aan konden, nu weet ik maar al te goed dat mijn fiets dat zeker wel kan, alleen ook trager), en dat was de kers op de taart. Als blauw bij momenten al uitdagend is (al leer je het snel en met wat parcourskennis bügel je een blauwe piste op den duur knalhard af en ebt dat uitdagende wel wat weg), dan is rood voor mij alvast het éinde! Zo schitterend... nooit gedacht dat er zo'n prachtige zaken bestonden om met de fiets van af te komen.
Ik ga zeker terug. Liefst dit jaar nog eens, zelfs. En 'k vind het zo denderend dat ik misschien zelfs een eigen DH-fiets overweeg, in 2e hands. 3 keer 5 dagen huren = tweedehandsprijs van een goeie top spec DH-fully ... dat stemt tot nadenken. Nu nog een C'dale vinden, want helaas verplicht de microbe me om énkel dat merk in huis te halen.
Eén piccie van een sessietje wasbord op een groene piste :
De helmet cam heeft helaas niet al te beste beelden opgeleverd. Next time neem ik een GoPro HD mee.
Ondertussen heeft m'n Prophet SL zo'n 15.000 km, waarvan het grootste deel wel op "zachte" offroad ondergrond en op asfalt, slechts 1/4e van z'n kilometers heeft 'ie op "zwaar terrein" gesleten. Maar dat maakt me er niet minder gelukkig om, 'k ben nog altijd erg tevreden van m'n bike.
Ondertussen heeft 'ie uiteraard wel al de nodige revisies en vernieuwingskens ondergaan. De standaardzaken zoals cassette, ketting e.d. zijn vervangen in 2009, kort daarna heb ik ook de Avid Juicy Seven (waar ik geenszins tevreden van was) vervangen door Magura's Louise BAT, met 203mm ventidisc vooraan en 180mm ventidisc achteraan. Gigantische remmen, zowel qua kracht, uithouding, degelijkheid als looks. Hemel en aarde verschil met de Juicy Seven... imo.
Voorbije dagen heb ik dat "softroad"-gebruik van de voorbije 3 jaar wel helemaal goed gemaakt. Frame in FR-mode gezet (balhoofdhoek van 69° naar 67,5° als 'k me niet vergis), zadel pokkelaag, en van Les Deux Alpes naar beneden gaan knallen. 10.500 afdalings-hoogtemeters op 2 dagen, een kleine 110 km offroad downhill. Schitterend! En de bike heeft dat subliem gedaan : zeer wendbaar (kombochten single tracks) en toch stabiel op snelheid (idem, blijft z'n lijn trouw), erg licht voor die toepassing (is ook nodig om makkelijk te kunnen bunnyhoppen, want de wielen zijn no way sterk genoeg om any chosen line en alle obstakels op die rijlijn de baas te kunnen), meestal voldoende veerweg (geen enkele keer doorgeslagen, ook al had ik wat lucht eruit gelaten om een iets softere feel te hebben).
Subliem veel fun gehad aan m'n bike, echt gek om mee te knallen met die gozers op gehuurde downhills (kennis van en vertrouwen in het eigen materiaal maakt veel goed).
Niettemin de laatste halve dag (gisteren) toch nog 'es een echte DH-fiets gehuurd, 'n KTM met 23 cm veerweg en een gewicht waar een kleine stadsauto niet aan kan tippen.
En 't is toch verdorie nog wat anders, zenne. 't Is wennen aan de zitpositie in 't begin, en 't feit dat dat ding als een Citroën overal overheen wiebelt en je daardoor in snelle bochten op erg grippy ondergrond (tarmac bv) soms wat moeite hebt om de juiste lijn te behouden, is ook al iets wat je in het eerste uur écht moet aanleren. In 't begin vertrouwde ik de bike zelfs niet op snelle stukken op losse ondergrond (zand, stof, ...) omdat 'ie bij 't inveren achterin in een bocht al snel de (licht geremde) achterband deed blokkeren of 't geheel wat instabiel deed aanvoelen. Maar dat went wel, 't is gewoon anders rijden, ge moet zo'n spel blijkbaar echt in een bocht leggen en vertrouwen krijgen in dat bakbeest.Het inzicht in het kunnen van zo'n ding kwam al erg snel bij de technische en erg slecht liggende stukken. Gewoon een lijn kiezen op het pad (maakt niet uit welke, so to speak) en knallen. Ding effent zo goed als alles plat en heeft niet de slechte manieren die mijn bike wel heeft (en de hardtail F900 waarmee m'n maat mee was zeker), namelijk je continu als een bokkend paard uit 't zadel willen knallen. Fiets zit rustiger onder je, je hebt een stabieler platform onder je voeten en je kan erg makkelijk zitten op veel stukken (kon ik ook met m'n Prophet met zadel laag, m'n maat met z'n hardtail uiteraard niet en dat was voor hem een revelatie). Het blijft erg hard voor de handen en armen, 't is niet dat zo'n 20cm inverende vork vooraan alles "onvoelbaar" maakt, integendeel door 't feit dat je niet zo secuur meer je lijn moet uitkiezen pas je soms wel 'es een grotere oneffenheid (of ben je niet bang meer van putten of wasborden in kombochten op singletracks), en dat blijf je goed voelen en moet je in toom houden. Maar voor de rest? En droom! Niet super wendbaar in korte snelle singletrack bochten (minder dan mijn fiets) maar met een andere rijstijl (kontje de bocht wat in zetten door even 't achterwiel te blokkeren en de bike door z'n gewicht gewoon pardoes de bocht uit laten accelereren, wat 'ie beter doet dan mijn fiets door z'n gewicht en stabiliteit) viel 'ie ook op de meest technische stukken zeer te pruimen.
Tenslotte ook nog een rode piste gedaan, die we niet met onze bike durfden (niet wetende of ze dat aan konden, nu weet ik maar al te goed dat mijn fiets dat zeker wel kan, alleen ook trager), en dat was de kers op de taart. Als blauw bij momenten al uitdagend is (al leer je het snel en met wat parcourskennis bügel je een blauwe piste op den duur knalhard af en ebt dat uitdagende wel wat weg), dan is rood voor mij alvast het éinde! Zo schitterend... nooit gedacht dat er zo'n prachtige zaken bestonden om met de fiets van af te komen.
Ik ga zeker terug.
Liefst dit jaar nog eens, zelfs. En 'k vind het zo denderend dat ik misschien zelfs een eigen DH-fiets overweeg, in 2e hands. 3 keer 5 dagen huren = tweedehandsprijs van een goeie top spec DH-fully ... dat stemt tot nadenken. Nu nog een C'dale vinden, want helaas verplicht de microbe me om énkel dat merk in huis te halen. Eén piccie van een sessietje wasbord op een groene piste :
De helmet cam heeft helaas niet al te beste beelden opgeleverd. Next time neem ik een GoPro HD mee.
