Als "gepassioneerde papzak"-mountainbiker (m'n conditie is sinds ik werk behoorlijk achteruit gegaan en ik ban van 80kg naar 90kg "gegroeid") rijd ik de laatste jaren niet zoveel meer als vroeger (als student makkelijk 5.000 à 7.000 km per jaar, nu zal dat per jaar niet veel meer dan 1.000 km zijn vrees ik), wou ik al langer dan vandaag eens "lazy kicks" (dacht ik) gaan opdoen in de Alpen. Ik dacht dat het met de lift omhoog en met de zwaartekracht naar beneden erg easy zou zijn, en had dus 't plan opgevat om een freeride/downhill tripje richting de Alpen te doen, want dan moest ik geen conditie opbouwen zoals vroeger.
Zoals zo vaak is 't er toen niet van gekomen. Dit jaar echter wel, nogal "op den bots" zelfs. Enkele kennissen vertelden me dat het toch nog allemaal niet zo "easy" is, omdat downhillen/freeriden ook best lastig is, en dat scherpte m'n appetijt om 't te gaan doen vreemd genoeg eigenlijk nog extra.
We hebben we met z'n tweetjes een appartement (waar we gerust met 6 in konden, en dan nog hadden we een kamer over als "workshop"
) gehuurd in Les Deux Alpes, om daar 3 dagen te gaan biken (zondag 18 t.e.m. woensdag 21 juli 2010).http://www.2alpes-vtt.com/
Plan pistes: http://www.2alpes-vtt.com/pdf/VTT_General_MD_2010.pdf
Wie?
Nicolas met z'n evergreen C'dale F700 hardtail, en ik met m'n nascar C'dale Prophet 1000SL. Ik heb m'n fiets nog snel uiteen gehaald, gecontroleerd, afgesteld waar nodig, en terug ineen gezet in "freeride mode" (demper achteraan kan op twee posities in de swingarm worden vastgezet, tot nu toe enkel in XC mode gereden, nu in FR-mode wat niet meer veerweg oplevert maar wel 1,5° extra naloop dus rustiger op snelheid en iets meer op bergafrijden afgestemd). Reserve remblokjes meegenomen en de twijfelachtige banden vervangen door 2.25 Nobby Nics, alle protectoren mee (helm, rugprotector, arm- en beenprotectoren), de twee bikes en wat bagage in de kleine BMW '1 (paste perfect) gesmeten, en go!
Bij aankomst op zondagavond was het weer er schitterend, in 't dorp lekker warm en een wolkenloze hemel. Boven bleek het luidens de weerberichten ook helemaal OK: op de gletsjer best frisjes, maar voor de rest een aangename 20°C (meer naarmate je zakt richting dal) en dus was een gewoon fietstruitje eigenlijk voldoende.
De eerste twee dagen hebben we met onze fietsen het gebied verkend. Met opzet zijn we van de rode en zwarte pistes af gebleven, en hebben we ons tot groen en blauw beperkt. Niettmin (we waren beiden, op wat "afdalingswerk" op de Kluisberg na, complete noobs wat downhill/freeride betreft) zorgde dat al voor de nodige kicks en een grin van oor tot oor. Wat een zaligheid!
OK, de locals met hun motorloze-motocrossers (full spec downhill fietsen dus) gingen sneller en vooral vloeiender naar beneden, maar op den duur kwam het tempo er bij ons toch ook goed in. Het voordeel van je eigen fiets te kennen, is enorm.
Verloop van de 3-daagse
De eerste dag waren we allebei wat voorzichtig omdat we totaal geen idee hadden hoe snel remblokken slijten (en in het begin rem je sowieso véél teveel, slepend remmen totdat je schijven echt pokkeheet staan, één keer me daar bijna aan mispakt door met m'n kuit op enkele mm van de achterste schijf te staan en het al érg warm te beginnen voelen), plus er is geen parcourskennis en dat is toch een zeer belangrijke factor als je wat snelheid wil halen.
's Avonds de fietsen gekuist en grondig gecontroleerd: na de hele dag remmen gelijk een noob waren de remblokken nauwelijks meer afgesleten, dat houdt dus goed, alright! Nicolas had geen vertrouwen in z'n remmen omdat 'ie de hendels tot tegen de handlebar kneep, dus daar ook nog snel zijn fiets wat beter afgesteld, en klaar voor dag 2.
De tweede dag terug veel dezelfde liften genomen: 's morgens de kleine van de twee alpen, "Vallée Blanche" (onderaan de kaart), de blauwe piste "Pied Moutet". Erg leuke piste, sublieme single track, weinig tot geen gevaarlijke punten, nooit erg steil, overzichtelijk, maar wel erg leuke bochtencombinaties, kombochten, enkele tables, en eens je de piste wat kent in één ruk naar beneden te knallen in een dikke 10 minuten. Met onze fietsen (een HT en een AM) perféct doenbaar, heb je echt geen downhill fiets voor nodig.
Daarna de Jandri Express naar boven, naar de gletsjer (3200m). Van daar de blauwe "Jandri" piste naar beneden. Bovenaan helemaal niet zo vloeiend, er lag nog veel sneeuw (af en toe moeten afstappen om door papsneeuw te moeten wandelen) en de lei-schalie die daar de bodem bedekt geeft ook minder vertrouwen om daar met een niet-downhill fiets aan zot tempo naar beneden te knallen. 't Is dus niet moeilijker, maar technischer en minder vloeiend dan op de Pied Moutet. Maar wat een zicht...
en het feit alleen al dat je zo hoog zit en nog 1.500 meter moet afdalen, maakt het fenomenaal. Zelfs midden in 't seizoen was het daar superrrustig, je komt nauwelijks andere bikers tegen.Een beter idee dan gewoon rechtdoor naar beneden te gaan, is de ommetoer te maken via La Fée : sublieme "backcountry" rit waar je zo goed als helemaal alleen bent, op paden die je soms gewoon niet voor mogelijk houdt... subliem! Soms erg trage stukken (vooral wegens de locatie van de trail, soms best gevaarlijk, dus voorzichtig aan), maar bij momenten ook erg vloeiende gedeeltes waar de G-krachten en de snelheid danig de hoogte in gaan.
Als je beneden komt aan La Fée (zetellift Thuit richting Diable 2.400m), heb je onder de lift een schitterende single track piste, blauw, piste Thuit (met ernaast de zwarte Intégrale), ze ligt wat ruw maar eens je ze kent is ze echt supervloeiend en het is een droom om die naar beneden te knallen.
Eens boven op Le Diable 2.400m, heb je de piste "Diable", en dat was onze préféré van de trip (samen met de Pied Moutet), halverwege gaat 'ie over in de groene Crètes en dat is iets minder qua moeilijkheidsgraad (je gaat gewoon zoveel sneller en 't wordt ruw, dus je zit veel meer te schudden op je bike dan dat je interessante bochten of tables te verwerken krijgt), maar het zicht is daar op een bepaald moment fe-no-me-naal: je staat op de helling en kijkt uit richting een piekje die vooruit steekt (rechts onderaan de kaart, de groene piste, er staat zo'n symbooltje bij dat aangeeft dat 't daar een punt is met mooi zicht), 't is alsof je een gigantische schans richting dieperik moet nemen. Fantastisch...
Ook mogelijk om vanop Diable 2400 naar beneden te gaan is de groene Crètes tot op Crètes 2100 te nemen: schitterend twisty single trackje waar je echt snappy moet rijden en aan een hels tempo je fiets van 't ene oor op 't andere moet leggen, het ritme is verslavend en formidabel, en zelfs met onze "gewone" fietsen knalden we daar doorheen zonder veel remmen. Gewoon het éinde!
Daarna op Crètes 2100 kan je via de groene (een pad, blauwe bolletjes omhoog, wordt immers vooral gebruikt door de klimmers) nemen om zo aan Petite Aiguille uit te komen, da's een knalbaantje dat vrij effen ligt, op gravel zonder grote stenen ... ook 'es leuk om 'es "warp speed" te gaan aantikken.De Petite Aiguille (blauwe piste, links aan 't dorp op de kaart) is ook een erg leuke piste, bij momenten technischer dan de Pied Moutet, maar ook vloeiend en perfect doenbaar met een gewone fiets. Eens daar beneden kan je nog verder richting Mont de Lans (dorpje op 1.300m) via een blauwe maar die hebben we niet gedaan.
Dag twee was voor ons, op onze eigen fietsen en met vertrouwen in het materiaal en een beetje parcourskennis, eigenlijk fantastisch. We hebben duidelijk ondervonden dat een downhill fiets geen vereiste is om op Alpenpistes downhill/freeride te gaan doen: je eigen fiets (met goeie remmen) volstaat zeker: gewoon 't zadel goed laag, klikpedalen eraf en plateaus installeren (de Shimano's PD-A520 liggen daar in 't dorp in grote bakken aan 70% korting, heb me er een setje gekocht, denk dat ik nauwelijks meer dan 20 EUR heb gegeven). Wel zorgen voor de nodige protectie, maar gelukkig kan je alle protectoren huren bij de lokale shops (en er zijn daar véél shops), reken op een 80 EUR voor 3 dagen daarvoor.
's Avonds na dag 2 hebben we tijdens onzen diner (op 't terras, in t-shirt, ondergaande zon boven de bergtoppen, halve liter binnen bereik en de dames becommentariëren die onze gezichtsveld doorkruisten, wat moet ne mens meer hebben
) toch het "wilde plan" om onze fietsen al uiteen te halen, te kuisen en op te bergen, en de dag erna elk een "full spec downhill" te hiren, terug besproken. Uiteindelijk beslist: zo wordt 't.Dag 3 begon dus wat vroeger dan normaal, want we gingen beiden onze 2010 KTM Tribute afhalen. Huurprijs was een 60 EUR voor één dag, plus een VISA-reservering van 500 EUR (250 EUR per fiets) voor schade/diefstal e.a. Een diefstalverzekering zoals je bij huurski's/boards kan nemen, was niet mogelijk. Je krijgt er een heuptasje met de nodige tools bij (een wiel met steekassen demonteren is nog iets anders dan het gewone snelspannertje), en hoppa, off you go.
De eerste meters op zo'n monster zijn op z'n zachtst gezegd zeer merkwaardig: je knieën botsen continu tegen je onderkin, je valt achterover gelijk zot, dat ding heeft een draaicirkel van ca. 150 à 180 meter, weegt voorzeker méér dan de rijder die erop zit, dat valt nauwelijks te peddelen en aan lage "testsnelheid" valt dat ook om gelijk nen Ducati zie op z'n 'luchtledige zijpekkel' wordt gezet.
Beetje overdreven, maar zo voelt 't toch: helemaal niet de fiets waar je op 't gemakje even mee om brood gaat.Zonder dralen hebben we meteen de Jandri Express genomen tot op de gletsjer 3200, en daar helemaal boven dus de eerste offroad meters met zo'n monster gedaan. Het vergt gewenning, zoveel is zeker. De fiets is écht zwaar, en in het begin rijd je daarop zoals op een gewone MTB (of probeer je toch), waardoor je het gevoel hebt dat de achtertrein helemaal niet veel grip heeft en snel uitbreekt, de remmen remmen ook anders wat terug vertrouwen moet doen groeien, e.d. Maar na een paar km weet je: fuck me dit ding is hiervoor gemaakt.
Waar je met je eigen fiets continu hypergeconcentreerd zit te kijken om je rijlijn op 5 cm nauwkeurig te bepalen, moet je met zo'n downhill eigenlijk voornamelijk zorgen dat je binnen het pad blijft (dus "mikken" op ca. 1/2 meter is meer dan voldoende). Grote rotsen vermijd je uiteraard beter, maar toch dendert zo'n fiets daarover alsof het niks is. De hoger gelegen stukken van de Jandri (op die leischaliën) ging gewoon een pak sneller omdat die fiets gewoon zoveel beter met ruwe brokken om gaat. Wat niét het geval is (we namen dat voordien zonder kennis van zaken wél aan), is dat zo'n fiets alles platwalst en dat je dus niet meer dooreen geschud wordt aan 't stuur: ook zo'n downhill fiets probeert continu de handlebar uit je handen te trillen dus goed vasthouden blijft aangewezen (du-uh).
Op de twisty single tracks blijkt zo'n fiets wel snelheid nodig te hebben, als je ze traag neemt (in het begin doe je dat omdat je niet weet hoe dat ding reageert als er hard gestuurd moet worden) gaat dat niet goed. Na een tijdje bleek ik me ook véél zekerder te voelen als ik de fiets net voor een bocht met de achterrem gewoon deed uitbreken en wat scheef zette, om daarna de remmen los te laten en 'm door de G's te laten accelereren in de bocht. Nicolas reed motocross-style met z'n binnenbeen vooruit (zalig om te zien), maar reed eerder vloeiende lijnen, en met die "gooi & smijt"-rijstijl leek ik 'm plots makkelijker bij te kunnen houden dus ik vermoed dat die rijstijl sneller is (maar nogmaals: ik ben maar een noob op dit vlak dus voor hetzelfde geld heb ik 't helemaal verkeerd).
Op erg snelle stukken rechtdoor vollegaas had ik wel minder vertrouwen in de downhill dan op mijn fiets: de "zwalpende" (inverende) achterkant maakt dat je het gevoel hebt een minder zuivere rijlijn te kunnen rijden, en je eigen fiets ken je nog altijd beter waardoor je beter weet hoe die reageert bij 't remmen. Sommige "straten" (gravé/stof/zand) die worden gebruikt door de 6x6 vrachtwagens die de berg op rijden om werken te gaan doen of goederen te gaan leveren aan de hoogterestaurants, knalden we zonder probs met 70-80 km/u naar beneden zonder stress, maar het afremmen voor de occasionele bocht op die stukken deden we allebei toch met veel minder vertrouwen op de downhill fiets.
Niettemin: zo'n kanon is gewoon het éinde. 't Is anders, en 't is niét noodzakelijk (vind ik) om fun te hebben in de Alpen, maar 't is verdorie wél leuk.
Het toetje was de rode piste "Tallias" linksonder de kaart, van Petite Aiguille naar Mont de Lans, die we uiteindelijk genomen hebben. Eens je rode pistes kan/durft, wordt het pas écht kicken. Soms érg steil, gewoon nog een graadje intenser, moeilijker. Met de KTM's ging dat zonder problemen (ik had wel last van een verstuikte duim door een dom valletje op de Pied Moutet in de namiddag, waardoor ik rechts nauwelijks m'n handlebar nog kon vasthouden en last had met remmen achteraan ... nogal vervelend bij 't downhillen
). Ik durf te stellen dat ook een rode piste perfect doenbaar is met onze "Vlaamse" MTB, 't zal natuurlijk minder vlot gaan en de fiets zal meer afzien als je aan een zot tempo naar beneden wil ... dus gewoon een tempo of 2-3 trager en dat gaat ook, en blijft ook schitterend om te doen (plus ik voelde alvast extra voldoening telkens als ik op de lift zat en m'n eigenste fiets aan de zetel voor ons zag hangen, zoiets met je eigen fiets doen is nog een streepje extra fun vind ik).Zwart hebben we dus niet gedaan, die lijken mij vooral weggelegd voor mensen die dropoffs van 1 meter zonder verpinken nemen (zelfs onverwachtse) en echt ervaring en stuurmanskunst hebben. Ik vermoed dat ik op zwart af en toe zou moeten afstappen hebben, of gewoon met de buik op het achterwiel aan 5 per uur hard remmend en glijdend een steil stuk af te komen (in plaats van dat vloeiend te doen), en dan mis je de fun en het nut van zo'n piste.
Conclusie
Freeriden/downhill is gewoon schitterend. Neen, het is niet simpel (je moet wel wat ervaring hebben, vertrouwen in je fiets en je eigen kunnen, je mag niet snel bang zijn van een beetje snelheid of de occasionele "whoops" in de lucht of temidden een bocht, het is bij momenten gevaarlijk als je zonder nadenken zo'n berg naar beneden knalt), maar het is ook géénszins zo dat je een downhill fiets moét hebben en een cursus moét gevolgd hebben om in de Alpen je ding te kunnen doen. Nicolas bewees dat met iemand met een hardtail perfect overal terecht kan aldaar, en ik bewees dat een al wat oudere gozer (die toch stilletjes aan last krijgt van terughoudendheid en z'n durf ziet minderen) met nul conditie er ook geen modderfiguur slaat.
Je leert erg veel op korte tijd, wat het leuk maakt ('t is een beetje zoals circuitrijden met de auto of motor), en de omgeving alleen al maakt alles goed...
Gaan we terug? Ge moogt zeker zijn.
En ook 'es wat dichterbij de leukere bikeparks opzoeken, en misschien toch wel 'es wat lessen nemen om bepaalde zaken gecontroleerd onder de knie te krijgen.Foto's ... de meeste heeft Nicolas nog, maar er zijn er al wel enkele:
met onze fietsen
met de gehuurde KTM's
Meer foto's komen dus nog, eventjes de Nicolas porren.
Als er vragen zijn over de pistes -> stel ze gerust!
