Toertocht (10-25-45 km) van de Rauwtrappers te Mol-Rauw op zaterdag 29-09-2012.
Omdat je voor de toertocht van de Rauwtrappers in Mol-Rauw pas vanaf 11.00 u kon vertrekken, kon ik deze zaterdag ’s morgens toch wat langer in bed blijven liggen. Om acht uur de wekker terug afgeduwd en ingesteld op negen uur om nog een uurtje langer te kunnen blijven pitten. Want met het werk tijdens de week en de tochten op zaterdag en zondag, komt er van uitslapen niet veel meer in huis! Soms ben ik op zondag vroeger op dan tijdens de werkweek! De fiets had ik gisteren bij de fietsenmaker opgehaald en die stond nog op de drager. Rustig naar Mol gebold via de kalme E34 tot aan de grens in Postel. Aan de Baileybrug zag ik pijltjes hangen voor de toertocht en korte tijd later kon ik mijn auto kwijt op het grote grasplein voor de kerk van Rauw, rechts van de grote baan een straatje in. Me ingeschreven in de kantine van het voetbalveld van FC Hemelboys en om twaalf uur was ik klaar om te vertrekken. Begon het natuurlijk op dat ogenblik zeer hevig te regenen, zodat ik in het deurgat van het gebouwtje van de wc’s ben gaan schuilen tot het ergste over was. Ook de mannen die aan de start de inschrijvingsbewijzen in ontvangst namen waren weggevlucht tot onder de tent aan de ingang van de bewaakte fietsparking! Een half uur gewacht eer het over was en er weer wat blauw in de lucht kwam na mijn jasje terug opgediept te hebben uit de rugzak. Om 12.30 u op weg. Spijtig genoeg hadden de buien het allicht droge parcours goed nat gemaakt zodat de spetters me om de oren vlogen.
Vanaf het voetbalveld doken we het bos in en volgden tracks en wegen in de bossen die rondom het Zilvermeer liggen. Daar was een vader met zijn dochtertje op pad. Vastgesteld dat m’n tellertje de eerste, vermoedelijk een tweetal, kilometers niet had geregistreerd omdat het metalen verklikkertje omgekeerd zat! Reeds na 2,5 km troffen we een eerste splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25-45 km. Na de oversteek van een klein houten brugje bereikten we via een bospad de boorden van een kanaal, zijnde de Sluizenstraat op het grondgebied van Lommel. Even verder ging het rechtsaf om in het bos als het ware op onze stappen te moeten terugkeren in de richting van waaruit we kwamen om er tijdens een lusje een mooie track voorgeschoteld te krijgen in de strook bos die langsheen het kanaal ligt. Na 4 km bleef ik op de track met m’n voorwiel steken in mul zand dat zich achter een hoog dropke over een uit de kluiten gewassen wortel bevond en ging bijna over de kop! Zonder veel erg. Het knarsen van de schijfremmen omwille van het natte zand baarde me meer zorgen. Het pad kwam uit in de Blauwe Keidreef te Mol en een dikke kilometer verder reden we over een zanderig pad naast een kale zandvlakte en klein meer op het terrein van een zandgroeve. Ik heb hier ooit eens gereden tijdens droog weer met hevige wind waardoor er op dit terrein een heuse zandstorm woedde! Eens de zandkuil voorbij ging het linksaf de dennenbossen in om tot ongeveer 7 km de paden en tracks te berijden die zich uitstrekken over het domein rond de groeve en om te eindigen met een mooie singletrack op en af over bultjes. Spijtig van het vuil, lege flessen en blikjes, bij het binnenrijden van het bos. Daar was het ook uitkijken voor stevige boomwortels. We reden weer even langsheen een meer om de boorden van een kanaal te bereiken. 13.00 u.
Even ging het langs het jaagpad, waarbij je bikers op de andere oever kon zien rijden. We werden linksaf het gras in gestuurd om achter de bomen een helling op gejaagd te worden om over een soort van aarden dijk, evenwijdig met het kanaal, te rijden en om via een smal paadje weer naar beneden te komen tot op het jaagpad. Tijdens het rijden over de dijk kregen we een korte fikse bui over ons uitgestort. Na een paadje werden we via een brug naar de andere oever van het kanaal gestuurd om er over een brede grindweg teruggestuurd te worden in de richting van waaruit we kwamen. Nu konden we de bikers zien die aan de andere kant van het kanaal van de dijk kwamen gereden, op het jaagpad reden of aan hun klim gingen beginnen. Vanaf het grindpad ging het opnieuw de bossen in over leuke tracks op en af tot omstreeks 10 km. Dan bleek dat we een lusje in de buurt van het kanaal voor de wielen hadden gekregen, want we kwamen weer uit de bossen tevoorschijn en dienden de blauwe fietsbrug te kruisen die we daarnet ook al hadden kunnen zien liggen. Er volgden een singletrack in een strook bos en een stukje asfalt over een aanloopstrook van een brug onder de bomen naar boven toe om via een track een duik naar beneden te maken om uit te komen op de andere oever van het kanaal op grondgebied Lommel. Ik reed er de visser voorbij die ik daarnet van op de andere oever had zien zitten toen ik aanstalten maakte om de blauwe brug over te rijden. Vanaf het kanaal ging het weer het bos in om na 12,5 een bospad te treffen dat er glad en slijkerig bij lag na de buien van daarstraks.
Aan het einde van het glibberige pad viel mijn oog op iets dat ik herkende! Ja, het was hem! De Steen der Zeven Heerlijkheden! Op 13,5 km na de start! Ik was voor eerdere toertochten en ook de keren dat ik met een kameraad naar Lommel was gereden om er te helpen tijdens het jaarlijkse criterium, diens broer verzorgt er de catering voor de VIPS, al zo vaak de wegwijzer naar de Steen der Zeven Heerlijkheden op de baan van Mol naar Postel gepasseerd! Tot ik op een zekere keer met de wagen dat pad ben in gereden om te gaan kijken wat voor steen dat dan eigenlijk wel was! Ik was er achter een auto aan gereden die over de asfaltstrook naast het zandpad reed, wat dus eigenlijk het fietspad is! Om dan vast te stellen dat er aan die steen eigenlijk niet zo veel te zien is. Het betreft een oude grensmarkering op een plaats waar de zeven heerlijkheden Mol, Balen, Dessel, Postel, Lommel, Luyksgestel en Bergeijk aan elkaar grensden. En het is de plek waar de provincies Antwerpen, Limburg en Brabant elkaar raken. Ik ben toen met de auto verder gereden over de kiezelpaden in Nederland. Een verlaten streek met bijna nergens bebouwing.
De meeste bikers reden de steen achteloos voorbij, maar als je de moeite doet om even rechtdoor te rijden tot op de betonnen brug zonder leuningen, dan krijg je een prachtig zicht over een waterloop die zich tussen het groen doorheen het landschap slingert. Een knappe plek, zeker nu de zon weer vanuit een blauwe hemel over het landschap scheen! We werden over de asfalt fietsstrook naast het zandpad in de richting van de baan van Mol naar Postel gestuurd om halverwege linksaf te moeten over een vettige veldweg die dan nog gehavend was door een vrachtwagen die naar een veld was gereden en wilde terugkeren. Verderop stond ook een tractor naast een container die met geoogst materiaal gevuld werd. Een al even vettige singletrack bracht de bikers na 15 km weer tot aan het kanaal. Daar reden we een tijdje naast over het grindpad, de plassen trotserend. Er reden hier heel wat bikers, ik was alles behalve alleen op pad! Ik kreeg er even het gezelschap van Wannes61, de “onbekende biker” die me tijdens de toertocht van de Off-Road-Bikers op 15 september vanuit het Sint-Paulusinstituut te Mol tijdens het voorbijrijden begroet had. “Of ik dan zo vaak in Mol kom rijden?” Ik heb inderdaad al redelijk wat toeren in Mol en omstreken gereden. Het is hier mooi, er zijn veel bossen en Mol is redelijk gemakkelijk te bereiken vanuit Antwerpen, op een uur rijden. Bovendien krijg je vaak een heel andere omgeving te zien, afhankelijk van de startplaats! Mol is niet voor niks de meest uitgestrekte gemeente van België. Een toertocht in Mol kan eigenlijk nooit tegenvallen!
Afscheid genomen van Wannes61 alvorens het treintje bikers vanaf het jaagpad een singletrack in dook. Na deze korte track en een gehavend kasseibaantje door het bos bereikten we de Postelsesteenweg met de Baileybrug aan onze linkerhand. We werden er echter naar rechts gestuurd, van de brug weg, om er eventjes over de fietsstrook van deze gevaarlijke baan te rijden. Het was me bij het naar hier rijden al opgevallen dat er veel takken op de fietsstroken lagen. Verderop was men trouwens met een hoogtewerker aan de slag om gevaarlijke takken van boven de rijbaan te verwijderen en die mannen waren nog bezig toen ik weer huiswaarts reed. We dwarsten de baan en reden een singletrack in die zich tussen een veld voor de kweek van rolgazon en een betonbaantje van het domein Zilvermeer door een strook bos slingerde. Ik had er het gezelschap van nog redelijk veel andere rijders. Na 17,5 km omstreeks 14.00 u. Over natte tracks werden we in een lusje weer tot aan het kanaal gevoerd om er aan de tegenoverliggende oever de restaurantboot De Kleppende Klipper te zien liggen. Dat betekende dus dat we de Baileybrug naderden. Daar troepten een aantal bikers samen om te wachten op het groene licht en om voor de auto’s de brug op te rijden. Eens de brug over bereikten we de bevoorrading in het gebouw langsheen de Postelsesteenweg ter hoogte van De Kleppende Klipper. Mijn fiets tegen een boom geparkeerd. De Rauwtrappers hadden hun bevoorradingstafel in een garagepoort staan, zodat het wat drummen was voor de kleine opening om aan iets eetbaars te geraken. Want op het moment dat ik er arriveerde was het er vrij druk. Verderop was er ook een activiteit van één of andere jeugdbeweging met K3-muziektoestanden. Er stonden veel auto’s met Nederlandse nummerplaten, zag ik bij het naar huis rijden. Naast de bananen, de suikerwafels en de sportdrank, begint nu ook de soep weer haar intrede te doen! Hier met lekker veel groenten, vermicelli en balletjes! Om 14.15 u van alles wat geproefd en weer op pad.
De rijbaan over en eerst even tot aan de Kleppende Klipper gereden. Vanaf de restaurantboot kon je in de verte de Sas-4-Toren in Dessel boven de bomen uit zien steken! Daar had ik exact een week geleden nog gestaan aan de bevoorrading tijdens de toertocht van de Free-Bikers vanaf het Campinastrand in Dessel. Om er na de rit in de kantine nog een delegatie Rauwtrappers te zien zitten. We werden van De Klipper weg een breed zandpad op gestuurd in de richting van het Zilvermeer. Een singletrack bracht ons in een groene strook tussen het meer en het kanaal tot op het jaagpad tot vlak bij de Sas-4-toren die aan de overkant van het kanaal stond. Even langsheen dat jaagpad om verderop naar links gestuurd te worden. Daar dienden we na 22 km op onze stappen terug te keren via een zanderig pad met de allures van een singletrack. Op het pad links kregen we de bikers te zien die van de bevoorrading waren vertrokken. Net voor De Kleppende Klipper ging het dan op 24 km rechtsaf richting Zilvermeer. Eerst over een paadje evenwijdig met de betonbaan die doorheen het recreatiedomein loopt en daarna op een mooie track met links het meer en rechts de achter het groen verscholen omheining van het recreatiedomein. Spijtig dat er hier en daar redelijk wat zwerfvuil lag. Lege plastieken flessen, blikjes en van die toestanden. We bereikten het fietspad langsheen de Postelsesteenweg om op 27 km via de hoofdingang het domein Zilvermeer binnen te rijden. Er volgde een bospaadje langsheen het natuurgebied Buitengoor. Tot 29 km reden we doorheen het domein Zilvermeer, eerst over een bospad, een houten brugje over, gevolgd door een asfaltbaantje langsheen de caravans en de buitenverblijven en eindigend met paden van mul zand naast een visvijver. Op een bospad kwamen we via een achterpoortje het recreatieoord weer uit. Wat me deed vermoeden dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige editie. Toen kwamen we via dit poortje het Zilvermeer binnen. Even aan de kant voor een sanitaire stop.
Er volgde een mooie singletrack en we troffen er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km. Daar kwam iemand met een wapen op me toegestapt! Hij maakte deel uit van een gezelschap dat aanstalten maakten met het begin van een spelletje paintball. Een aantal gewapende mannen versperden de track aan de uitgang van het bos en ze spraken een bizar taaltje dat alles behalve op Nederlands geleek! Het ging eventjes langsheen het kanaal tot aan een industriezone met een Renault-garage en via de curryworstenfabriek Mora, waarbij je ook het houtbedrijf Vanderhoydonck kon zien staan. Mij nog bekend van de toertocht van de Off-road-bikers op 15 september, maar nu in de omgekeerde richting. Na dit industrieel intermezzo ging het opnieuw de bossen in om er plezante singletracks te treffen. Op een breder bospad ging ik bijna opnieuw onderuit toen ik met mijn trapper een iets te hoog onder de bladeren verstopt boomstronkje raakte. Even gestopt om te zien of er geen schade was. En terwijl ik daar stond had ik de indruk dat de volgende biker dat stronkje ook raakte. Het tellertje toonde 31,5 km en hier begon het stuk van de toertocht dat voor mij het mooiste was en waar ik het meest heb van genoten. Want de laatste 15 km waren de knapste van de tocht.
Mooie singletracks voerden me tot 33 km op en af over zandpuisten en doorheen putten tot aan de Berkensingel, een straat van een woonwijk in Balen, en waarvan het laatste huis bijna tot in het bos staat. Er volgde de doortocht van een straat met enkele zeer grote oudere huizen om daarna weer de bossen in te duiken en dezelfde paadjes te treffen van tijdens de toertocht van de Off-road-bikers, maar nu in de omgekeerde richting. Omstreeks 34 km moeten we in de buurt gereden hebben van de Kievitsheide op de grens tussen Mol en Balen en dus niet zo ver af van Mol-Gompel. Tot 36,5 km volgden enkele vettige bospaden die het water van de regenbuien omstreeks het middaguur nog niet verteerd hadden. Vanaf een spoorwegovergang tot aan een volgende spoorwegovergang volgden zeer mooie leuke singletracks door deze bosrijke streek. Een plezant en prachtig stukje tot aan de Zwarte Dreef in Balen. De baan over om een volgende prachtige track te treffen die me langsheen de vervallen chalet aan de oever van een mooi bosmeertje bracht. Dit alles mij nog bekend van de toer op 15 september. Nogmaals de spoorweg over in de Spoorwegdreef, een brede grindweg in de bossen van Mol, om tot 38 km te kunnen genieten van nog meer bospaden. Er volgde daarna nog ruim voor een kilometer knappe singletracks doorheen een bos- en heidelandschap. Omstreeks 40 km arriveerde ik samen met enkele anderen aan de drukke grote baan van Mol naar Lommel die we dienden over te steken. Nadat we een bordje met “nog 5 km” gepasseerd waren. De beloofde 40 km waren er dus 45!
De baan over en doorheen een woonwijk om vanaf een mooi huis van rijke mensen (ook gepasseerd op 15 september) weer leuke paden te treffen op de rand van bos en veld. Tot aan een golfterrein waar het rechtsaf ging met een golfwagentje in mijn zog. Na enkele woonstraten volgde een superleuk paadje in een dennenbos met dicht op elkaar staande dunne stammen en wat draai- en keerwerk. Er volgden zo nog een aantal van die paadjes naast het Zilvermeer tot 43,5 km. Bij het begin van de laatste kilometer werd nog de keuze gelaten tussen een “zeer technisch” paadje langs de oever van het meer of een gewoon bospad. Ik kwam weer uit het bos achter het voetbalveld en zag nog vele bikers buiten in de zon zitten genieten van een drankje. In de laatste meters werd ik nog ingehaald door een biker die eerst bij de bikewash in een naburige straat wilde zijn. De zes slangen waren nog allemaal druk in gebruik. Na even wachten en spuiten was de vuile bike weer relatief schoon. Mijn sporttas opgehaald en onder de douche gekropen. Ook daar was het nog druk onder de vier karig water spuitende douches. Maar het water was wel warm. In de drukte vergat iemand er z’n fietsschoenen en sokken. Ze werden meegenomen door iemand die de eigenaar kende van ziens om ze terug te bezorgen. Buiten in de zon nog twee blikjes icetea leeggedronken terwijl de Rauwtrappers zo stilaan met de opruim begonnen. Om dan met de zon in de ogen weer huiswaarts te bollen vanaf het intussen bijna leeggelopen plein voor de kerk van Rauw. En daar heb ik al lang geen GPS meer voor nodig. Aan het Sportpaleis in Antwerpen was het wriemelen geblazen omdat de afrit er de grote toestroom niet de baas kon. Het is een wonder dat daar niet meer ongevallen gebeuren! En ook aan de volgende afrit moest ik alles dichtsmijten wegens file. Eens thuis, mijn fiets nog proper en rijklaar gemaakt om morgen naar Zelem-Halen te trekken.
Een mooie toertocht van de Rauwtrappers met vele singletracks en bospaden. Alles duidelijk afgepijld, gevaarlijke plaatsen en oversteken gemarkeerd door bordjes. Spijtig dat de lange regenbui op het middaguur het parcours nat maakte. Wat de organisatie betreft was alles in orde met voldoende parking, een bewaakte fietsparking, bikewash, douches en een kantine om na de rit nog iets te drinken.
De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * Winterkalender 2012-13 * ???
