Za 04/08/2012 Wiekevorst

[madness]

Vandaag, wegens tijdsgebrek morgen, naar Wiekevorst afgezakt. Het topic van vorig jaar werd bevestigd. Een zeer snel parcours zonder veel uitdagingen, doch een sympatieke organisatie die dit echt voor de leut doen. Wat dan ook weer zijn charme heeft. 60% asfalt, 5% single-track en 1 heuveltje. Maar toch goed geamuseerd met 47 km op de teller. (enkel keren verkeerd gereden ) Maar of ik volgende jaar terug naar hier afzak????

[Watje 63]

Op 100m van mijn deur ingepikt (Westel) om dan 20 km tot de finish te bollen. Ik was om 14.00 aan de inschrijving en alles leek al opgekuist en dan maar doorgereden voor de resterende km's. Ik was waarschijnlijk de laatste vertrekker want ondanks een gem. van bijna 26km/h heb ik niemand meer gezien tot ik terug thuis was. Het schoonste van de zaak was dat ook de bevoorrading reeds was verdwenen. Een beetje vroeg toch, niet?

[Trekboy]

Met zo een tocht als deze weet je op voorhand, dat je van thuis uit met de bike moet komen.

Zo had ik er 97 km's opzitten en een goede training gehad.

Voor de organisatie een pluim !

[StrammerMax]

Ik ben hier ook weer komen rijden, al voor de vijfde keer op rij! Een eenvoudig tochtje in een streek die zich waarschijnlijk minder tot mountainbiken leent. Maar het was mooi weer en wie het kleine niet eert... Een verslag over de rit kan je hier lezen! Ook op m'n blog en meteen hieronder!

Toertocht (25-45 km) van WTC De Gildetrappers te Wiekevorst op zaterdag 04-08-2012.

Na de modderige nachtrit in Vlezenbeek vrijdagavond was ik na het proper maken van m’n spullen pas om vijf uur te bed! Omstreeks tien uur werd ik wakker om vast te stellen dat het zonnetje zo heerlijk scheen! Deze zeldzame buitenkans tijdens een kwakkelzomer wou ik niet laten voorbijgaan. Ik voelde mij zelfs nog redelijk fit. Het fietske stond nog op de auto. Alles klaargelegd, een koppel boterhammen achter de kiezen gestoken en even over de middag was ik op weg naar Wiekevorst. Incognito met een pak van Caisse d’Epargne, Alejandro Valverde achterna, vermits mijne papegaai (sic) nog niet droog was! Door wegenwerken kon ik na het verlaten van de snelweg eerst helemaal terug naar van waar ik was gekomen! Puur tijdverlies! De pijlen voor de omleiding waren daarna ineens nergens meer te bespeuren. De GPS is een zegen! In de kantine van de voetbal aan de Dalstraat verzoop ik in een grote groep in dezelfde outfit gehulde wielertoeristen voor de wegritten die hier bij WTC De Gildetrappers ook konden gereden worden. Tot ik het tafeltje voor de inschrijvingen voor de mountainbiketocht in de gaten kreeg. Daar zaten de medewerkers werkloos te wachten. Om 13.20 u was ik pleite.

Ik vermoedde dat het tochtje gelijkaardig zou zijn aan dat van vorig jaar en dat bleek achteraf ook te kloppen, op enkele details na. We staken de grote baan over en doken een paadje door het bos in. Dat gaf uit op een tweesporige betonnen veldweg die ik me nog kon herinneren. Via veldwegen bereikte ik een assenweg waar een eerste biker me voorbij stak. Daarna ging het de Wortelbaan in, een kasseiwegeltje. Langsheen veldwegen en paadjes door de weiden werden we in de richting van Heist-op-den-Berg gestuurd. In de Leistraat aldaar, een schilderachtig kasseiwegeltje, werd mijn aandacht getrokken door de mooi aangelegde tuinen van, ik vermoed, een villa, want men kan door de keurig onderhouden en sierlijk geknipte hagen moeilijk zien wat voor gebouw er eigenlijk staat. Het geheel doet me eerder denken aan een park met een grote serre. Eigenaardig genoeg strekt het domein zich uit langs weerskanten van de kasseiweg. Ik heb dat bij eerdere edities daar ook al gezien en ik vraag me af wat dat daar eigenlijk is. Maar ik heb nog nooit een antwoord op m’n vraag gekregen en op het wereldwijde web kan ik er evenmin iets over vinden. Het tellertje toonde 3,75 km en de klok 13.30 u.

Na de Leistraat volgde een kasseiweg met bocht, naast een manege en dan ging het een maïsveld in over een hobbelig pad. Een lang en smal bospad leidde ons doorheen een groene omgeving. Een groepje van vijf eender geklede mannen van eenzelfde club stak me voorbij. Het bospad gaf op 7 km na de start uit op een assenweg waar we rechtsaf moesten. Hier kwamen me nog vier bikers voorbij, waarvan twee ook tot de club van daarnet behoorden. Ze waren beiden iets trager wegens wat ouder en meer gevleesd! Het brede grindpad bracht me naar de Peerdenkerkhofstraat (Heist-op-den-Berg). De Kaasstrooimolen die ergens in deze straat moet staan kregen we spijtig genoeg niet te zien. Achter de molen staat nog een mooi gerestaureerd lemen huis dat je van op straat niet kan zien omdat het wat lager staat dan de omgeving! We dienden een baan te kruisen en daarna ging het een straat in om via een asfaltpad de Herenbossen te bereiken en onze weg te vervolgen naast een gehavende strook waar bomen werden gerooid. In de Herenbossen reden we over de met kiezelsteentjes verharde paden. Ik kreeg er een aantal tegenliggers die op gezinsuitstap waren met gewone fietsen en met bikes. We maakten een klein ommetje in het bos om het dan recht op recht weer te verlaten. Een smalle veldweg leidde tot aan een asfaltbaantje, de Kleine Katelijnestraat, waar we naar rechts afsloegen om in een bocht van deze straat een manege te passeren. Het bospad dat we daarna in reden gaf uit op de dijk langsheen de Nete waar we linksaf moesten naast de rivier. Toen ik daar even halt hield stak me één biker voorbij, gevolgd door een groep op uitstap met stadsfietsen en die ik even verder weer inhaalde.

Het jaagpad naast de Nete ging dan steil naar boven naar een straat toe alwaar we via de brug naar rechts de Nete overstaken om verder te rijden langs de andere oever. Er was veel bedrijvigheid rond de visvijver die we er passeerden. Even verder troffen we de splitsing na 11 km. De kleine route liep verder langs de oever terwijl ik naar rechts een bosje diende in te rijden. Een singletrack bracht ons doorheen het bos tot langs de achtertuinen van enkele huizen om zo Westmeerbeek (Hulshout) te bereiken. We werden het bosrijke gebied ingestuurd in de merkwaardige omgeving van de Goorstraat, de Spaarpot en Binnengoor. Daar rijd je in een bos langsheen een soort van grachtenstelsel met waterpartijen waarachter zich heel wat buitenverblijven met tuinen en vijvers bevinden. Het eigenaardige lange hoge “huis” dat over een vijver gebouwd is stond er nog altijd. Zeer bizar. De kant die je te zien krijgt lijkt te bestaan uit één grote verroeste metalen plaat en de achterkant die op de vijver uitkijkt bestaat uit één grote glaspartij! En het is hooguit twee meter diep! Het vloekt eigenlijk met de omgeving! Vroeger was dit een groot moeras met bos, maar in de jaren 50 is dit verkaveld in verschillende kleine percelen waar men vijvers in uitgegraven heeft. Het overgrote gedeelte van deze huisjes zijn weekendhuisjes die permanent bewoond zijn, en daardoor geregeld in het (regionale) nieuws kwamen. Zo wist Wicked Uncle Ernie mij in 2008 te vertellen. Want het was al de vijfde keer op rij dat ik deze tocht kom rijden. Terwijl ik even halt hield naast het bizarre roesthuis staken me drie bikers voorbij. 14,50 km en 14.10 u.

Volgde een kort stukje langsheen de drukke Provinciebaan te Herselt ter hoogte van de visvijvers en taverne Het Loze Vissertje (16 km). Rechtsaf en na enkele rustige straten, een assenweg en een asfaltbaantje dienden we de Westerlosteenweg over te steken. Dit is een superdrukke baan, maar nu was er geen verkeer te bespeuren omwille van wegenwerken! De reden waarom ik daarstraks op mijn stappen diende terug te keren! Daarna het smalle Vijverstraatje in, waar ik bij twee opeenvolgende vorige edities bijna van mijn sokken gereden werd door automobilisten die niet goed uit hun doppen keken bij het uitkomen van het straatje! 18 km en 14.20 u. We doken de mooie bossen in ter hoogte van Wouwers. Jammer dat hier zo veel buitenverblijven staan. Ze worden dan nog permanent bewoond. En sommigen kunnen van hun bostuin nogal een zootje maken. Hier wat rommel, daar een stapel hout, ginder resten van bouwmaterialen! In de ferm klimmende Vijverstraat, een assenweg die naast buitenverblijven en huizen loopt, maakten we de enige hoogtemeters van deze toertocht. Eén biker stak me voorbij en reed gezwind linksaf het asfaltbaantje op. Tussen de bomen door zag je de schreeuwerige reclameborden van de speeltuin Flipperland staan. Net daarvoor ging het rechtsaf de Suikerberg (Herselt) op en de bossen in. Deze weg leidde ons voorbij camping en recreatiedomein Dry Eiken.

Intussen waren we op de groene vaste route geraakt en arriveerden we op een kruispunt van boswegen. Daar stond de bevoorrading op 20 km van de start. Het was intussen 14.30 u geworden. Vorig jaar kwam de stop pas na de passage van dit bos en waren hier alle pijlen door een flauwe plezante weggenomen! Je diende er gewoon de groene vaste route te volgen! Dat was toen blijkbaar op een papier aan de inschrijving aangekondigd, maar ik had dat niet gelezen. In plaats van dat stukje opnieuw af te pijlen! De bevoorrading werd verzorgd door een man en een vrouw. Je kon er fris flessenwater drinken en er lagen bananen en wafels om te knabbelen. Er stond nog een delegatie van vijf United Bikers uit Diest, waaronder een kleinere jongen. Blijkbaar zijn dat ook trouwe deelnemers, want vorig jaar heb ik ook vijf rijders van deze club aan de start gezien. Na een korte pauze mijn rit verder gezet. We moesten via een slagboom linksaf een breed bospad in. Tot 23 km volgden mooie bostracks over het parcours van een groene vaste route. Waar we een baan dienden te kruisen bemerkte ik de plek waar de bevoorrading de vorige jaren opgesteld stond. Daar ging het ook via een slagboom een grindpad door het bos in.

We werden naar Bergom (Herselt) gestuurd en even verderop een bos in. Een mooi bospad leidde me tot in het centrum van Bergom tegenover het Kapelletje van de Maarschalk (anno 1798) met in het paadje er naartoe een gedenktegel voor het 1000-jarig bestaan van Bergom. Via een mooi stukje beukenbos ging het richting Westerlo en een kort stukje langsheen de grote baan, de Merodedreef, zij het op een paadje door het gras, ter hoogte van een poort naar het Kasteel De Merode. De baan over, een assenweg in naast een beek door een natuurgebied dat luistert naar de naam Beeltjens en Kwarekken. De delegatie van de United Bikers stak me er voorbij. Het tellertje toonde 25 km, de klok 14.55 u. Vanaf hier kregen we enkele mooie tracks en bospaden voor de wielen. Een van die paden liep rakelings langs een diep uitgesneden droge beek (27 km). In een groot wandelbos keken me van tussen de struiken kabouters aan (28 km). Op een stronk van een afgezaagde boom ligt zelfs een heus kabouterboek. Met de richtlijnen van het kabouterspel. Ik krijg er een zeer grote groep tegenliggers op de stadsfiets. Ik was niet de enige die het mooie weer had aangegrepen om buiten te komen!

Het bos uit en de weg op in Westerlo. Tot 31 km volgden een grindweg die luistert naar de naam Steine Hoevestraat en een betonbaantje in een open landelijke omgeving en passeren we Zoerle-Parwijs. Naar rechts de weiden in, gevolgd door een zeer lange asfaltbaan waarlangs vele nette villa’s met keurige tuintjes gebouwd werden. We reden de Balebossen in, een lang grindpad tussen de velden in Heultje. Halverwege was het pad versperd door een politiecombi. Ernaast stonden een Vlaamse jongeman en een kleurlinge. Een raar koppel! En de vrouw droeg schoenen met hoge hakken, niet erg geschikt om mee te fietsen! Joost mag weten wat daar gaande was. Verderop liepen ook groepjes van een jeugdkamp, telkens begeleid door een aantal ouderen. Ik had al gemerkt dat er hier en daar opdrachten verstopt waren! En ook eerder op het parcours kwam ik zulke groepjes tegen. Na een haakse bocht kwam het grindpad uit op een betonbaantje. Dat leidde ons naar een kruispunt van betonbaantjes in open veld waar we rechtdoor Goorheide in moesten.

We draaiden het fietspad in dat een oude spoorwegbedding volgt in de richting van Morkhoven. Dat kwam me bekend voor. Ik kon voorpellen dat we dadelijk naar links een betonbaan op moesten en aan een hoeve weer naar rechts. Het klopte niet! We dienden deze keer iets vroeger naar links af te slaan! Na een asfaltbaantje ging het een assenweg in, Broekhoven (in Morkhoven) genoemd. Dit om 15.45 u en na 38 km. Het pad versmalde tussen de struiken en ik diende even af te stappen om een wagen en een tractor met aanhangwegen te kunnen passeren. Op het naastliggende veld werden de gewassen geoogst. Veldwegen brachten me een kleine kilometer verder tot aan de schilderachtige Berteneindsehoeve. De straat tegenover de hoeve in. Na een veldweg herkende ik de stal waar ik vorig jaar voor een stortbui geschuild had tussen de koeiendrek. Tot 43 km volgden vele asfaltbaantjes en enkele stukjes bos. Ik herkende het pad door het bos waar vorig jaar geen pijlen meer te vinden waren. Terug de velden in tussen de paardenweiden en voorbij de enigszins onderkomen Leydaelhoeve (43 km om 16.00 u). Via een verhard paadje voor fietsers reden we door het open landschap waar we de Nete kruisten over een zeer smal bruggetje. Een oude kasseiweg leidde ons naast de voetbalvelden weer tot aan de kantine. Er stonden 45 km op m’n tellertje en het was 16.15 u.

Aan de kantine was niet veel drukte meer. Nog slechts enkele wagens stonden er geparkeerd. Er kwam nog een groep wielertoeristen toe die hoopten dat ze nog wat te drinken konden vinden. Dat was zo. Toen ik mijn rugzakje in de autokoffer legde, kwamen de mannen die de pijlen hadden opgeruimd toe. Ik was dus net op tijd terug! Binnen nog twee flesjes icetea soldaat gemaakt. De douches opgezocht om weer proper naar huis te kunnen. Typische douches van een plaatselijke voetbalploeg in een betonnen hok. Maar de vloer was er netjes en het water warm. Afscheid genomen van een man die nog bezig was met de opruim van enkele spullen. Mijn fiets was niet vuil, daar hoefde niets aan te gebeuren, vermits ik de volgende dag, zondag, gepland had van in Bekkevoort de Parel van het Hageland te gaan rijden.

In Wiekevorst mag je geen superparcours verwachten, deze streek leent zich daar minder toe. Een eenvoudige tocht met redelijk wat verhard, maar al bij al toch een mooie en afwisselende rit. Veel rustige baantjes en naast de asfaltstroken en verharde paden toch ook mooie stukken off-road. In ieder geval geen spijt gehad van de verplaatsing op deze zonnige zaterdag. En toch heb ik wat gemist. Bij twee eerdere edities passeerde de tocht een verlaten huisje aan de Grensstraat en de Westmeerbeeksesteenweg te Westerlo (even opgezocht in m’n archief). Daar stond telkens dezelfde ezel eenzaam in een kleine weide. Hij heeft toen mijn energiereep opgegeten. Het wordt tijd dat de parcoursbouwer de rit nog eens langs daar uitstippelt! Als je ooit een ezel op een mountainbike ziet rijden, en het is niet uw bikemakker, dan is het vast die ezel uit Westerlo!


De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???