Zo. 25/08 /2013 - 17 de Oeterdalmarathon+ Toertocht

[leikepej]

Fotograaf had nog wat tijd over om zijn toestel te testen precies , foto's zijn knap . De foto's gemaakt op het downhill parcours zijn die ook van de wringers?

Was blijkbaar nog eentje maar weet niet wie.

[Jef Pedal]

Op deze link kan je de foto's bekijken.
https://plus.google.com/photos/11560448 ... 1411638593" onclick="window.open(this.href);return false;

Leon

Nice pics !
Alleen jammer dat de foto die de fotograaf na de dame op pic 413 genomen had, mislukt is Ik reed daar net achter

[BASSMAN]

455 foto's !!! En ik sta er nergens op

[glimburger]

455 foto's !!! En ik sta er nergens op

Misschien volgende keer de tenue zoals in de "helaasheid der dingen" aan doen.

[Ronald V]

Hele leuke rit. Ik heb genoten van alle 100 kilometers.
Een verslagje voor de liefhebbers.

Ik ga eens even de foto's checken.

[DudeWithBike]

Ik was zondag met zaag en hark aan het werk in de opitterbosjes.

Waarvoor dank! Ik ken de streek niet zo goed dus kan er geen namen opplakken maar ik herinner me wel enkele mooi opgekuiste boskes!

[DudeWithBike]

455 foto's !!! En ik sta er nergens op

En ik ook nie! Den eerste fotograaf, die zich op een stapel hout geinstalleerd had dacht ik, zat op't moment dat ik passeerde te praten met één van de deelnemers dus waarschijnlijk zijn dat die zijn foto's? De tweede fotograaf, heb er in totaal twee gespot op de 90km, was ergens in deel drie of vier in een bos met wat helling en gekronkel en die heb ik wel degelijk een foto van mij zien nemen. Enig idee wie dat was en of/waar die online zullen komen? Zou namelijk ne leuke zijn voor op FB

[StrammerMax]

Ik ben ook de Oeterdalmarathon komen rijden, de rit van 75 km, en voor de verandering heb ik eens niet alleen door de bossen gezworven. Aan de eerste bevoorrading kwam ik namelijk Vos in de bossen tegen en de rest van de tocht hebben we samen gereden. Met twee door iedereen voorbijgevlogen worden is namelijk altijd minder frustrerend dan alleen! Daardoor was deze editie van de marathon eens zo plezant. Ik zal zeker niet op de foto's staan, vermits ik nergens een fotograaf heb opgemorken! De rest van de herinneringen aan deze zondag kan je hier lezen of op m'n blog. Het staat ook meteen hieronder!

Oeterdalmarathon (20-40-75-90-100 km) van WTC Blijf Jong en WTC De Wringers te Opoeteren-Dorne (Maaseik) op zondag 25-08-2013.

Het was voor deze zondag een moeilijke keuze omdat er zo veel potentieel mooie toertochten te beleven waren met een aanbod van grote afstanden. Zo was er de marathon van MTB Mastentop in Kasterlee, niet zo ver van de voordeur, de marathon van de Tieltse Wielervrienden vanuit Tielt-Winge in het mooie Hageland, de vermoedelijk zware Transsambrienne van de Crazybikers in Anderlues, de Oeterdalmarathon vanuit Opoeteren-Dorne en allicht ander moois nog verder van huis. Vorig jaar heb ik gekozen voor de toertocht in Kasterlee, maar omdat ik er al een aantal jaren “kind aan huis” ben en de datum van deze tocht verlaat was in vergelijking met vroeger, ben ik ook dit jaar trouw gebleven aan WTC Blijf Jong en WTC De Wringers en heb de 111 autokilometers er bij genomen om present te zijn op de Oeterdalmarathon vanuit Opoeteren-Dorne (Maaseik). Misschien dat het stuurbordje voor de marathonrijders er ook wat aan doet, dat maakt het toch altijd wat “echter”! Er kon gekozen worden voor een toertocht van 20 en 40 km en een marathon van 75-90-100 km. Om 5.30 u opgestaan en even over achten arriveerde ik in Opoeteren. Een groot voordeel in vergelijking met de voorgaande jaren was de beschikbaarheid van een grote parkeerweide op een stoppelveld zodat de deelnemers hun wagens niet dienden achter te laten langsheen de smalle asfalt- en assenwegen tussen de maïsvelden. Aan de voetbalkantine van Flandria Dorne was een grote bewaakte bikeparking voorzien.

Me ingeschreven, formuliertje ingevuld en stuurbordje geplaatst zodat ik omstreeks 8.30 u in het gezelschap van vele anderen vol verwachting kon beginnen aan een lange rit doorheen de uitgestrekte bossen van deze streek. Het weer beloofde alvast beter te worden dan voorspeld, het was frisjes, maar er zat blauw in de lucht en de zon priemde tussen de bomen. Een jasje met mouwen kon ik wel goed verdragen. Zoals verwacht volgden eerst een aantal brede assenwegen tussen de maïsvelden en doorheen enkele stroken bos. Op 5 km diende de eerste echte plezante singletrack zich aan en die eindigde net zoals vorig jaar op diepe sporen vol water. Vorig jaar was één van de drie bikers die toen voor me reden hier al voluit in het water gevallen! 8.45 u. We vervolgden onze weg over een smal spoor doorheen een met gras begroeide brede brandgang tussen de bossen en dat was voor mij het sein dat zich dadelijk rechtsaf de eerste stevige korte klim zich zou aandienen. Aldus gebeurde, zo ook wat ik verwacht had, meer bepaald van niet helemaal rijdend tot boven te geraken! Maar ik was niet de enige. Toen ik boven even aan de kant ging kwamen degenen die het wel tot boven gehaald hadden hijgend voorbij.

Na een grasspoor op de beboste hoogvlakte ging het even later wel lekker snel terug naar beneden om een breder bospad te bereiken. We passeerden dan de plek waar een zone afgemaakt is met een afsluiting van in elkaar gevlochten takken. 9 km om 8.55 u. Op 11 km kregen we nogmaals een knappe singletrack, waarna bospaden met verschillende ondergrond en over enkele kuitenbijters me tot de eerste splitsing voerden. Deze bevond zich op 12,50 km van de start om 9.15 u. Hier werden de toertochtrijders voor de 25-40 km gescheiden van de stuurbordjesdragende marathonrijders voor de ritten van 75-90-100 km. Er stoven een aantal rijders in de richting van de langste ritten, maar er keerde er eentje weer die daarna weer vertrok en even later met zijn maten terugkeerde! “Of ze misschien zinnens waren van 90 km te gaan rijden?”, waarop ze de richting van de toertochten uit gingen. Een treintje snelle echte bikkels stoof wel zelfverzekerd de track van de marathon in. Eerst nog m’n jasje uitgespeeld en in de rugzak gepropt, want ik zweette me te pletter!

Het was een korte track die uitgaf op de brede drukke verkeersweg, ik vermoed de grote baan van Genk naar Maaseik, waarop de afrit Genk-Oost van de E314 ligt en die As en Niel-Bij-As passeert, plaatsen langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt. Deze brede weg met twee maal twee rijstroken loopt daar dwars door de bossen die we aan de overkant weer in doken. Eentje van een snel rijdend groepje sjeesde me voorbij, had niet gemorken dat we hier dienden over te steken en werd door zijn maten teruggefloten! Direct weer het bos in met de imposante bomen over een singletrack, lekker naar beneden! Aan het lekker lui naar beneden bollen kwam al snel een einde toen enkele ferm zwaar klimmende bospaden zich aandienden! Brede en smalle paden wisselden elkaar af tot de bekende “put” op 15 km, gelegen op een grindpad in het bos. Als je u daar gewoon naar beneden laat bollen, ontwikkel je een zodanige snelheid dat je zonder trappen ook weer boven komt! Zulke plekken zijn de enige aanknopingspunten voor een niet-inboorling (uitboorling?) zoals ik, want de meeste locals kennen de bossen en namen van de plaatsen in hun speeltuin op hun duimpje! Voor uitheemsen zien de bossen er immers overal eender uit! 9.35 u.

Even verder kwam ik voorbij het restaurant De Mechelse Bresse, midden de bossen. Een bospad op en af voerde me doorheen een donker bos! Op 19 km raakten we even de bewoonde wereld aan een straat die doodliep op het bos en op 20 km doorkruisten we een open stuk heide op een paadje tussen twee lage draadafsluitingen waarachter schapen graasden. Hier hadden we een knap uitzicht over de omgeving. Aan de overzijde van de open vlakte ging het weer de bossen in. We reden er in een donker bos tussen de varens om daarna een lange zandweg in te slaan. Op 21 km moesten we onze fiets over het spoor van de railbike tillen. 10.00 u. Tot 25 km volgden redelijk vlakke paden en tracks door knappe bossen. Omstreeks 26 km bereikte ik de eerste bevoorrading die onder een tentje opgesteld stond naast een asfalt toeristisch fietspad. Daardoor hadden we hier heel wat bekijks van de vele passanten en wielertoeristen die profiteerden van het mooie weer.

Aan de stop was het een blij weerzien met enkele leden van de Wringers en met “Vos in de bossen”, een inboorling die mij al een paar keren mee op sleeptouw genomen heeft voor een stevige rit in de bossen van Maaseik. Hij was zijn conditie weer aan het heropbouwen nadat gezondheidsproblemen het aantal uitstappen met de fiets het afgelopen jaar had teruggeschroefd. Daarom dat het van zijn kant ook wat stiller was op het forum, terwijl hij vroeger toch geregeld van zich liet horen! Blijkt dat de behandelende arts wel even moest slikken toen hij de aard van de beoefende sport en zeker de aantallen afgelegde kilometers per rit vernam! Omdat hij één van de weinige bikers is die aan hetzelfde tempo rijden als ik, waarbij wel moet vermeld worden dat de mens tien jaar ouder is dan ondergetekende, was dit de uitgelezen kans om de rest van de rit in elkaars gezelschap te rijden. Mocht de dokter zien hoe hij nog probleemloos van sommige hellingen naar beneden bolt, hij zou zeker zijn hart vasthouden! Aan de stop was er een ruim aanbod aan bananen, appelsienen, allerlei soorten wafels en koeken, waaronder die lekkere eierkoeken, sportdrank en water.

Na een rustpauze samen met Vos de bossen in getrokken voor het vervolg van de marathon. Het parcours verliep over een afwisselend aanbod van smalle en brede boswegen, singletracks en af en toe een stevige kuitenbijter of lekker snelle afdaling. In niets anders dan bossen, zonder sporen van de bewoonde wereld te zien. Omstreeks 32,50 km bereden we de paadjes in de knappe bossen die ons in het gezelschap van een atletische jogger tot aan het station van Eisden brachten. Dit is een voormalig spoorwegstation langs spoorlijn 21B (Boxbergheide - Eisden) in Eisden, een deelgemeente van de gemeente Maasmechelen. Het stationsgebouw was oorspronkelijk in hout opgetrokken. Na een brand werd het vervangen door een stenen gebouw. Nadat het station in 1983 werd gesloten voor het reizigersverkeer, bleef het goederenstation nog enkele jaren open. Op 18 december 1987 vertrok de laatste trein met steenkool naar de cokesfabriek van Marchienne-au-Pont. In het stationsgebouw is een horeca-zaak gevestigd. Het station fungeert ook als tussenstop van het railbikespoor As-Eisden-As. Ik meen dat Vos me ooit eens verteld heeft dat er soms nog een treintje rijdt wanneer er een voetbalwedstrijd is in Genk. De supporters krijgen na de match nog de kans om een pint te drinken, waarna het treintje hen weer terugbrengt! 11.00 u.

Doordat we even gestopt waren haalde de jogger ons weer in en na het oversteken van de overweg van het railbikespoor doken we samen met hem opnieuw een singletrack vol wortels in. Op 34 km was het toch even te voet aan een korte maar stevige klim op een plek waar het pad eventjes in twee splitst. 11.15 u. Daar kroop ik alvast naar boven toen Vos eventjes aan de praat was met een hem bekend biker. Deze is nog een tijdje met ons mee blijven rijden tot hij weer zin had om de marathon aan zijn eigen tempo verder te zetten. Op 38 km kregen we de singletrack die vlak naast de draadafsluiting van de Maasvallei loopt en waar je moet laveren tussen de draad en de boomstammen en over wortels. Bovendien zwiepten voortdurend laaghangende takken en twijgen in je gezicht! Soms waren de takken zodanig uitgegroeid dat je best even de ogen sloot en moest raden waar je reed!

Eens de hoek om stond er een bord dat de controle van de nummerbordjes aankondigde. Ik weet niet waarom. Het kan best zijn dat de organisatie per deelnemer moet betalen voor het betreden van de Maasvallei. Wandelaars betalen 2,50 euro! Of omdat mountainbiken er sinds kort verboden is, met uitzondering van het downhillparcours (7,50 euro per dag). Daarom dat de terrils niet meer mogen beklommen worden! Ik zie anders het nut er niet van in. Zwartrijders kunnen enkel onderschept worden bij aanvang, daar moest je een inschrijvingsbewijsje afgeven, of aan de bevoorradingen als ze onrechtmatig zouden eten. Men kan niemand beletten om op eigen houtje delen van het uitgestippelde parcours te berijden, tenzij het private terreinen betreft! In het midden van een oud overwoekerd betonbaantje was een scheiding voorzien met lint en kalkstrepen voor de rijders heen en de rijders terug. Ik had wel wat te doen met de Wringer die daar de hele tijd alleen instond voor de controle, alhoewel die dat schijnbaar niet aan zijn hart liet komen!

Aldus doken we na een strook bos op 40 km het weidse terrein van de Maasvallei of Klein Scandinavië aan het Nationaal Park Hoge Kempen in. Met bij aanvang een knap vergezicht op de begroeide terrils en de grote vijvers van de eertijdse grindontginning die aan Scandinavië kunnen doen denken. Of hoe de natuur deze voormalige mijnsite van Eisden op de grens van Maasmechelen en Dilsen-Stokkem weer inpalmt. We reden er eerst een stuk over het gehavende asfalt rondom een deel van de vijver om vervolgens getrakteerd te worden op een stevige klim over een graspad tussen struiken en bomen. Deze keer versperden er geen loslopende runderen het pad zoals vorig jaar! Omstreeks 11.50 u beklommen we de houten trap om boven het bos weer in te duiken. Ter hoogte van het downhillparcours van de Filthy Trails kregen we nogmaals een zware klim voor de wielen. 42 km om 12.00 u. Daarna ging het weer gestaag naar beneden, zo ook over het vervolg van de oude asfaltbaan rond de vijver. We kruisten een viertal tegenliggers, jongere gasten die misschien gingen downhillen. Tijdens het laatste stuk door de Maasvallei ging het weer even fel op en af en omstreeks 47 km bereikten we opnieuw de controlepost, waardoor er een einde kwam aan een knappe lus van 7 km doorheen dit bijzondere gebied. Allicht zullen een aantal bikers betreuren dat de terrils niet meer mogen betreden worden. Voor mij maakte het weinig uit. Ik raakte er toch niet rijdend tot boven op, wel te voet om eens van het uitzicht te genieten, en rijdend naar beneden vond ik over het smalle met stenen bezaaide paadje ook te riskant voor mijn oude knoken! Maar het is jammer voor degenen die dat wel konden!

Een kilometer verder dienden we een grote baan te kruisen, ik vermoed dezelfde baan van Genk naar Maaseik van daarstraks, waarmee we de Maasvallei definitief achter ons lieten. Daar stond een man met zijn auto aan de kant en die kende blijkbaar de Vos. Achteraf wist deze me te vertellen dat het de plaatselijke boswachter was. Hij was onnodig naar hier gekomen wegens gebeld door mensen die gezegd hadden dat er mountainbikers door de schapenweiden reden! Die open plek waar een paadje tussen de draadafsluitingen loopt. Door het hoge gras kon je die draden niet zien staan en zullen die mensen gedacht hebben dat de bikers onterecht tussen de schapen reden! Daardoor had de mens zijn werk thuis onderbroken. Gyprocwanden plaatsen!

Aan de overkant van de weg doken we het Dilserbos in om er weer te kunnen genieten van de vele paden op en af. Omstreeks 50 km reden we voorbij een tentenkampement van een jeugdbeweging. 12.40 u. Bospaden van verschillend allooi, breed en smal en met de nodige kuitenbijters werden ons deel. Ter hoogte van het kruispunt van Driepaal met de Europalaan troffen we de tweede bevoorrading aan de rand van het bos op 55 km van de start even voor 13.00 u. Daar stonden nog enkele bikers en er kwamen er ook nog enkele toe. Twee bikers van WTC Blijf Jong kwamen informeren of ze al met het opruimen van de pijlen voor de lussen van 90 en 100 km mochten beginnen. Ze vermoedden dat wie hier nu nog arriveerde niet meer voor de langste ritten zou kiezen. Na de inwendige mens versterkt en de dorst gelest te hebben, weer op weg voor de laatste etappe. Er kwamen toen nog drie mannen in identieke blauwe pakken toe.

Een mooie singletrack voerde ons door een vrij woest bos. Op enkele plaatsen werden er nieuwe hoogspanningspylonen geplaatst. Het blauwe trio haalde ons in. Omstreeks 56 km reden we onder een oud spoorwegbruggetje van een voormalige spoorlijn waar nu een toeristisch fietspad op was aangelegd. De plek herinnerde ik me van vroegere passages. Evenzo dat hier een stevige en redelijk lange klim volgde over een breed grindpad in een uitgedund bos. Nadien volgden lange singletracks doorheen de bossen. Na het kruisen van een baantje doken we weer een stuk bos in. Er volgde een kort stukje asfalt en de doortocht van een assenweg aan Bergerven waar huizen op grote domeinen achter het groen verborgen stonden. Op het einde van de weg kwamen we uit op de oever van de Zuid-Willemsvaart, na 62,50 km om 13.30 u.

Vanaf de oever van de vaart volgde een korte steile klim. Boven stonden de drie mannen in de blauwe pakken te morrelen aan een fiets. We doken weer het knappe bos in om er omstreeks 64 km rakelings voorbij een diepe put te rijden. De bordjes die de vorige keren op instortingsgevaar wezen, waren thans verwijderd. In een klimmetje stak het blauwe trio ons weer voorbij. Omstreeks 66 km kregen we een lange klim in een soort smalle semi holle weg die een meter dieper in de grond steekt dan de omgeving. De plek herinnerde ik me vanuit eerdere edities. Op 67,50 km kregen we op een kruispunt van bospaden een splitsing tussen de 20-40-75 km en 90-100 km. Vorig jaar heb ik hier voor de 100 km gekozen. Toen was er ook nog een optie op 115 km maar daar hadden slechts een twintigtal bikers voor gekozen! Deze keer hadden we geen keuze, want de vermeldingen voor de 90-100 km waren reeds verwijderd. Op die lus was men met het opruimen van de pijlen begonnen. Geen erg, met 75 km konden we genoegen nemen.

We kregen in elk geval tijdens het laatste tiental kilometers nog een aantal ferme kuitenbijters voor de wielen. Uitbollen was er in geen geval al aan de orde! Bovendien konden we er genieten van nog een aantal zeer knappe paden. Aan een parking ter hoogte van een verharde weg in het bos daarstraks had ik al gemerkt dat twee jonge gasten ons met meer dan gewone aandacht zagen voorbijrijden. Op een gegeven ogenblik werd ik op de hielen gezeten door bikers en één daarvan vroeg: “Meneer, mag ik u wat vragen?” Het bleken die twee jonge gasten te zijn, ik schat jongens van een jaar of twintig. Of wij soms meededen aan een wedstrijd? Want zij hadden nog al bikers met bordjes aan hun stuur zien passeren. Zij hadden pas beiden een bike gekocht, waren hier wat komen rijden en de pijlen beginnen volgen. Hen uitgelegd dat het eigenlijk een toertocht betrof, georganiseerd door een lokale club, maar dat het niet de bedoeling was van als eerste over de meet te komen. Want in dat geval maakten wij geen enkele kans! Hen uitgelegd dat er wel elk weekend zulke tochten georganiseerd worden en waar ze de kalenders daarvan op internet konden vinden! Ze wensten ons nog een plezierige namiddag en klommen gezwind de volgende helling op! Het waren vriendelijke en beleefde jongens. Hopelijk worden ze door de microbe gebeten en kunnen ze nog een leven lang plezier beleven aan hun fiets en hun zwerftochten door de bossen.

Het ging inderdaad een ferme helling op, voor ons vanaf halverwege te voet, en boven stond een bord met een kaart en aanwijzingen. Op deze plek werd ik vorig jaar in juli, tijdens de laatste uitgave van de zomertocht van de Wringers, thans vervangen door een tocht van Deireleire Fiëste (13-07-2013), ook aangesproken door drie jonge gasten die op eigen houtje een tocht reden. Dat moeten duidelijk studenten geweest zijn, want er was een Limburger bij die deze streek kende vanuit zijn jeugd, en iemand die een duidelijk Antwerps accent had! De Limburger had toen zijn twee maten op sleeptouw genomen. De geschiedenis herhaalt zich blijkbaar!

Vanaf 70 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn op asfalt en reden we kort doorheen de bewoonde wereld, om dan toch weer het bos in te duiken over nog een aantal mooie singletracks. Een bordje meldde dat we aan de laatste vijf kilometers begonnen. Tot bijna de laatste snik konden we van de bossen genieten. De overtocht van de assenwegen tussen de maïsvelden van Dorne toonden aan dat de rit nu dan toch bijna ten einde was. Op de parkeerweide stond nog een handvol wagens en na 78 km reden we het voetbalterrein van Flandria Dorne weer op. Omstreeks 15.00 u konden Vos en ik een punt zetten achter deze editie van de marathon van het Oeterdal. In de kantine zaten nog een groep jolige Wringers, waaronder de man die aan de controlepost in de Maasvallei stond, en enkele deelnemers. Buiten stond een friet- en hamburgerkraam en de mensen van de CM die voor de massages hadden gezorgd begonnen zo stilaan hun tenten op te vouwen. Nog tot een uur of vier nagepraat met den Vos bij een kuipje blonde en donkere of twee. Afscheid genomen aan de bikeparking. De Vos trok met de bike huiswaarts en ik heb de mijne nog proper gespoten aan de bikewash. Mijn wagen stond nog als laatste op het stoppelveld. Toen ik mijn spullen aan het inladen was, kwam daar nog een wagen met een Wringer toe die de parkingborden van de dranghekkens kwam verwijderen. Hij stak z’n hand nog op waarmee het doek viel over deze editie en ik de 111 km huiswaarts weer kon aanvatten. Helaas reed ik op de E313 en niet op de E34, anders had ik nog een glimp kunnen opvangen van de nieuwe brug die vandaag in Oelegem over het Albertkanaal werd gelegd! Het was wel wat aanschuiven ter hoogte van de brug over het kanaal in Pulle omdat daar nieuwe asfalt werd gelegd.

De rit was dubbel zo plezant omdat ik deze zeldzame keer eens met iemand van hetzelfde kaliber kon meerijden. Anders had ik weer grotendeels alleen door de bossen gezworven! Niet dat ik veel van zeggen ben onderweg, ik praat trouwens niet graag tijdens het rijden, en je kan even goed van iemands gezelschap genieten zonder dat er veel moet gebabbeld worden. Degene die op de meest stevige hellingen rijdend tot boven geraakte wachtte steeds op de andere die het niet haalde. Hier en daar werd een rustpauze ingelast. De eerste kilometers waren soms wat frustrerend omdat iedereen mij voorbij vloog en als je met twee wordt voorbijgevlogen is dat toch nog anders! Tijdens marathons worden de (groepjes) bikers vaak fel uiteengetrokken en rijd je als enkeling vaak kilometers alleen! En tegenover Vos voel ik me ook minder gegeneerd wanneer ik wat rijd te stuntelen. In ander gezelschap heb ik daar wel meer last van, omdat ik al op voorhand weet dat ik meestal de zwakste van de groep ben! Regelmatig samen rijden met den Vos zit er helaas niet in als je 110 km van elkaar woont! Ik ben ’s avonds als een blok in slaap gevallen en heb op maandag wel enigszins rondgelopen als een houten Pinokkio met die lange rit nog in de benen, maar een pak mooie herinneringen rijker!



De Maasvallei of Klein Scandinavië nabij Eisden


Smoelenboek van De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???

[Vos in de bossen]

Wat een zalig verhaal se.... Mss Overpelt ? . Diest zatter niet in, wegens geen vervoer....en Peer kermis..