Café De Drie Linden
Rijt 2
Luyksgestel
Vertrekuren: 08.00 u - 10.00 u
Afstanden: 25 - 45 - 60 km (60 km kan starten vanaf 07.00 u)
http://www.twcdegrensrijders.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik ben komen rijden in Luyksgestel. Een verslag daarover kan je hier of hier lezen, op mountainbike.nl, op m'n site mtbwijzer.be en op m'n blog! Het staat ook meteen hieronder!
Toertocht (25-45-60 km) van TWC De Grensrijders te Luyksgestel op zondag 18-05-2014.
Het deed pijn toen de wekkerradio op zondagochtend wild tekeer begon te gaan. Stram en nog halfdood van de Herdermarathon te Maarkedal in de Vlaamse Ardennen van daags voordien vroeg het enige moeite om op te staan. Omdat ik had afgesproken met m’n metgezel was het zaak van toch tijdig op de afspraakplaats te zijn om samen naar Luyksgestel te rijden om er de toertocht van TWC De Grensrijders te rijden. Voor het Café De Drie Linden had de plaatselijke bakker van Heeswijk een tentje opgezet met allerlei lekkers. Helaas heb ik pas na afloop gelezen dat dit zijn traktatie was ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de bakkerij. Ik heb er dus niet van geproefd! Als sympathiserend en enige buitenlandse lid van een Nederlandse club kreeg ik hier met mijn kaart van de NTFU zelfs korting op de inschrijvingsprijs, wat in de eigen grensstreek niet gegeven wordt! We waren pas ingeschreven om 9.45 u en omdat ik kort na het vertrek gemerkt had dat m’n makker zijn helm vergeten was, dienden we nog even op onze stappen terug te keren. Tien minuten vertraging en 3 km extra kunnen niet opwegen tegen het mogelijk gevaar lopen van de grijze cel van de mens die goed op weg is van mijn beste vriend ooit te worden! We hebben de laatste weken al heel wat toertochten samen uitgereden en dat schijnt ons goed te bevallen!
We verlieten Luyksgestel met zijn twee molens en na luttele 2 km doken we vanaf het Kapelletje aan de Kapeldreef het bos in. We zouden er quasi niet meer uitkomen gedurende de volgende 60 km! Paden en singletracks voerden ons tot aan de eerste splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 45-60 km op 5 km van het vertrek. Niets dan bospaden dienden zich aan. Kort na het vertrek werden we omstreeks 10.30 u al door een fotograaf in de lens gevangen. Er volgden paden met een aaneenschakeling van hoge bulten alsof men over een wasbord reed, een beetje typisch voor deze streek. Hoge bulten overschrijden deed ons pijn aan de door de Herdermarathon getormenteerde benen! Van 7 km tot 9 km reden we langs en over een open heidevlakte met op sommige plaatsen volledig kale plekken. Jari vermoedde dat hier misschien ooit een bosbrand geweest was en dat zou wel eens kunnen het geval zijn. De omgeving bood een bizarre aanblik. Op een gegeven ogenblik passeerden we ter hoogte van een hut een hoge netjes afgewerkte zandberm. Smalle en bredere singletracks dienden zich aan tot we op 11 km door twee seingevers naar de overkant van een asfaltbaantje geleid werden nadat we een strook bos met nette buitenhuizen doorkruist hadden.
Zanderige paden werden vanaf de overkant ons deel. We kregen ergens een schitterend paadje dat bestond uit twee sporen, gescheiden door een frisgroene met gras begroeide middenberm. Met het zicht op het jonge groen van in blad geschoten bomen die zich aftekenden tegen een staalblauwe lucht kreeg je meteen het gevoel van zich op een verre vakantiebestemming te bevinden! Alles baadde in helder zonlicht op deze mooie warme lentedag! Na dit sublieme paadje diende zich een volgende splitsing tussen de 25 km en de 45-60 km aan. Kort na de splitsing reden we naast een knappe kleine bosvijver en doken we een geurig dennenbos in. De geur van dennenhout streelde er je neusvleugels. Omstreeks 21 km kregen we enkele knappe over en weer slingerende singletracks op en af over enkele lokale puisten in de bossen en over de heide van De Stevensbergen.
De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (fusiegemeente van Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten. Natuurmonumenten heeft beheersmaatregelen genomen, zoals het kappen van vliegdennen om de heide te beschermen. Het gebied claimt het hoogste punt van Noord-Brabant te bezitten, maar komt met 43,7 meter daartoe nog 30 cm te kort. Hoewel er reliëf te vinden is komt dat door de stuifzanden. De hoogte vergeleken met de rest van Noord-Brabant is te danken aan een langzaam oplopen van het terrein in de richting van het Kempens Plateau, wat hier nog vele kilometers vandaan ligt. De Stevensbergen staat bekend als een rijk reptielengebied: men vindt er de Gladde slang en de Levendbarende hagedis. Op het terrein komt ook de Nachtzwaluw voor.
Na nog een portie bospaden en tracks bereikten we na 25,50 km omstreeks 11.20 u de bevoorrading. Deze was opgesteld voor een grote vrachtwagen waarmee alles ter plaatse was gebracht. De Grensrijders ter plekke waren al in de weer met de opruim, ook al was alles er nog verkrijgbaar. De bananen waren door de voorgangers opgegeten, maar de appeltjes van oranje zoals mandarijntjes hier genoemd worden waren fris en smaakten lekker. Er lag ook peperkoek om te eten. Er was water, sportdrank en thee om te drinken. Er kwamen drie Grensrijders per bike toe en aan hun uitleg te horen waren dat de mannen die de splitsingsborden kwamen ophalen! Wij zouden ons dus mogen reppen! Zo lang de afpijlers niet toegekomen waren, bleef de bevoorrading open. Maar toen Jari en ik vertrokken merkte ik een grote groep Grensrijders links in het bos! Ze zaten ons al op de hielen! In Nederland wordt snel werk gemaakt van de opruim van de pijlen! Daar moet je altijd vroeg uit je nest op zondag wil je rustig kunnen rijden!
Na de stop werden niets anders dan bospaden en singletracks ons deel, tot we op 33 km een grote baan dienden te kruisen. 12.00 u. Een keten van singletracks voerde ons doorheen het stiltegebied Witrijt waarbij we op 36 km een splitsing troffen tussen de 25 km en de 45-60 km. Omzeggens twee kilometer verder kruisten we een asfaltbaantje dat er door de bossen liep. We dienden halt te houden voor een groep motorrijders die daar net passeerde. Zo amuseert elk zich met zijn geprefereerd voertuig! Ik reed vaak voorop met Jari in m’n spoor, hij is de enige waarvan ik dat kan verdragen zonder zenuwachtig te worden, en probeerde er een fiks tempo in te houden, als je mijn tempo al fiks kan noemen! Ik vreesde namelijk dat de afpijlers ons zouden inhalen! Na de overtocht van een stuk open heide en het rijden over paden met veel los zand, kwamen we in een zanderig bospad toe op de plek waar de 45 km en de 60 km apart gingen op 39 km van de start. Even omgekeken naar m’n makker en die deed resoluut teken in de richting van de langste route rechtdoor. 12.20 u. Het enige waar ik me zorgen over maakte was of de pijlen nog wel overal zouden hangen.
We hielden er een naar onze normen stevig tempo in en voelden bij het rijden over de zandhopen die zich hier en daar op onze weg aandienden de pijn en de vermoeidheid van gisteren in onze benen. Op 42 km gebeurde dan toch waar ik al een tijd voor gevreesd had! De redelijk grote groep Grensrijders die de pijlen aan het verwijderen waren kwamen binnen ons gezichtsveld! De gedachte dat we nog dik 20 km moeite zouden moeten doen om deze mannen voor te blijven maakte me bezorgd! Intussen schoven niets dan bossen aan ons voorbij en een mix van allerlei paadjes en wegen onder onze wielen. Na 46,50 km kwamen we na de oversteek van de Witrijtseweg toe aan de tweede bevoorrading die opgesteld was voor het schuurtje naast de achtertuin van een huis. Ook de afpijlers die in ons zog reden kwamen toe. 12.50 u. Toch nog de tijd genomen om een appeltje van oranje en een stuk peperkoek door te spoelen!
De laatste etappe van onze ronde van Luyksgestel verliep op quasi dezelfde wijze als de rest van de toer met een opeenvolging van zandwegen, paden en singletracks door de schier oneindige bossen. Deze keer in de omgeving van Weebosch. Het tempo hoog gehouden, want alhoewel de Grensrijders ons wat voorsprong gegeven hadden door nog wat aan de tweede stop te blijven wachten, zij zaten ons al weer snel op de hielen. Het was goed uitkijken geblazen om geen pijlen te missen, want elke verkeerde afslag betekende een verlies van onze voorsprong. Op één plek hebben we die mannen ons toch doen inlopen, want daar ontbrak een pijl. Twee brede stoffige assenwegen waarvan de bodem weerwerk bood aan onze banden, voerden ons in het gezelschap van de Grensrijders weer tot de bewoonde wereld van Luyksgestel. We hebben ons goed vermaakt in de lokale bossen. De afpijling was van wisselende kwaliteit en niet altijd even consequent. Soms werd een afslag op het laatste ogenblik aangekondigd, dan weer tientallen meters van tevoren. Op sommige delen van het traject hingen overvloedig pijlen, op andere plekken waren ze schaars en op sommige lange stukken had een bevestigspijl niet misstaan. Er werden redelijk grote delen van vaste parcours in de omgekeerde richting gebold, wat niet altijd veilig is. We ontmoetten enkele keren tegenliggers en op de bochtige tracks zou een aanrijding niet van de poes geweest zijn. Positief was de bewaakte fietsparking, wat in Nederland geen evidentie is! De bevoorradingen waren in orde en de algemene organisatie eveneens.
Het feit dat er naast De Drie Linden een snackbar was, zoals een frituur hier genoemd wordt, was een pak van ons hart vermits de inspanningen ons uitgehongerd hadden! De zaak werd uitgebaat door een Chinees koppel zodat het bestellen van ons belegd broodje in Vlaams jargon niet van een leien dakje liep. Wat bij ons een smoske genoemd wordt, heet hier namelijk een broodje gezond. Er verschenen nog grotere vraagtekens boven de Chinese hoofden toen we ons nog een tweede broodje bestelden! Ik voelde me content, want niets kon me op dat moment meer vreugde schenken dan het kunnen eten van een lekkere hap in het gezelschap van m’n kameraad na het rijden van een amusante rit in de bossen. Toen we huiswaarts trokken viel me het grote aantal fietsers in de omgeving op, allen genietend van dit mooie weer! Ook veel scooter-rolwagens, alsof er een toertocht werd georganiseerd door een rusthuis voor bejaarden! Er wachtte ons nog een lange rit van 95 km huiswaarts en op de carpoolparking werden al halvelings afspraken gemaakt voor het volgende weekend waar ik al weer naar uitkijk. Na het schoonmaken van de fiets en het wassen van kleren en biker kon ik van vermoeidheid de ene voet niet meer voor de andere zetten, en dan wordt de zevende dag een rustdag genoemd! Rest de mooie herinnering aan deze rit met een foto er bovenop, één van de laatsten uit de reportage!
Jari registreerde de route van 60 km op Google-Maps: klik hier!
MTB Roermond maakte twee filmpjes: film 1 en film 2!
De omgeving van De Stevensbergen nabij Luyksgestel
Smoelenboek van De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog en m'n site * Winterkalender 2013-14 * ???
