La Trace d’Hez (12-28-35-55-75 km en chrono 75 km) te Tangissart op paaszondag 20-04-2014.
“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères!” Tangissart is een klein gehuchtje dat deel uitmaakt van de gemeente Court-Saint-Etienne in Waals-Brabant. Elk jaar heerst er op de derde zondag van april in het centrum een grote drukte, want dan komen bikers van heinde en verre naar dit godvergeten oord om er een toertocht met naam en faam te rijden. La Trace d’Hez werd deze tocht gedoopt naar de naam van het beekje Le Ry d’Hez dat deze plek bespoelt. Allen komen naar hier om er in het spoor van de Hez te genieten van een van de prachtigste tochten in een mooie streek die mijn hart wist te veroveren na de eerste keer dat ik hier kwam rijden. Sindsdien heb ik geen enkele uitgave meer gemist. Zelfs het verbod van de dokter omwille van een gewollen en ontstoken Achillespees kon mij niet van Tangissart weg houden! Nog liever wat pijn verbijten dan dit te laten passeren! Omdat ik raar of zelden medicamenten neem helpen ze dan ook vrij snel wanneer ik ze zoals nu dan toch eens moet innemen. Veel last heeft Achilles dan ook niet verkocht, enkel naar het einde toe begon mijn rechterenkel pijn te doen. Vermits de chronorijders gezamenlijk om 8.00 u van start gaan stonden langsheen de Rue de Chévelipont, de hoofdweg door het dorpje, de auto’s reeds bumper aan bumper geparkeerd, tot bijna in het verderop gelegen Villers-La-Ville toe! Ik vond pas een plekje op ruim 1,50 km van de start verwijderd! Me ingeschreven in de Salle Notre Dame en om 9.30 u was ik op pad voor de mooiste parel aan de Waals-Brabantse kroon der toertochten die er nooit exact hetzelfde uitziet als de vorige editie! Een mooier geschenk voor mijn verjaardag rond deze tijd kan ik niet bedenken.
Het viel me al direct op dat de richting van de tocht omgekeerd was. Aldus verlieten we het dorp via enkele straten en kruisten we de hoofdweg om het gehucht La Roche, eveneens behorend tot Court-Saint-Etienne, te bereiken. La Roche en Tangissart liggen op de beide hellingen die de Ry d’Hez er in de loop van de geologische geschiedenis heeft uitgesneden in het landschap. We reden er door schilderachtige straatjes en servitudepaadjes om op 4,75 km een eerste stevig klimmetje voor de wielen te krijgen. Dat was nog maar klein bier tegen de zware bosklim die we tussen 5,75 km en 6,50 km te verwerken kregen. De klim bracht ons op de hoogvlakte waarop we in de verte de imposante pyloon-zendmast van Court-Saint-Etienne konden zien staan. Na enkele zanderige veldwegen en nog een stevige bosklim kwamen we op 9,50 km weer boven tot vlak naast de pyloon om er rechtsomkeer te maken voorbij de knappe oude witte gesloten hoeve met daarachter de gloednieuwe stallingen en weer het bos in te duiken. Een leuke afdaling bracht ons tot naast de Ry d’Hez, waarna we weer zwaar naar boven gejaagd werden en nogmaals naar beneden over een meer technische singletrack met sporen en wortels. Geen rust werd ons gegund toen we tot 13,50 km weer zwaar dienden te klimmen. Toen ik even aan de kant ging, reed Peter uit Bertem mij voorbij, maar hij was zodanig aan het zwoegen dat hij mij niet zag staan. Er volgde nog een nijdige klim op een smal paadje tussen twee poortjes tot 14 km. Boven kwamen we uit aan enkele huizen en heb ik dan toch enkele woorden met Peter gewisseld toen hij stond te wachten op zijn maat die halverwege aan de ketting van zijn fiets stond te morrelen. Daarna konden we even uitblazen tijdens gelukkig een afdaling tot aan de spoorweg beneden in La Roche. Tot zelfs daar stonden wagens met fietsdragers geparkeerd.
Ter hoogte van de spoorwegovergang kwam de splitsing tussen de route van 12 km en de andere ritten van 28-35-55-75 km op 14,75 km van het vertrek om 10.50 u. Het ging de track tussen de spoorweg en struikgewas in over een rotsachtige ondergrond. Tot 17,75 km konden we even weer op adem komen op de eerder vlakke brede boswegen op het grondgebied van Villers-La-Ville. Doordat ik hier al meerdere tochten, ook vanuit andere plaatsen, gereden heb, kan ik aan de omgeving soms zien waar ik me ongeveer bevind. Een plezante afdaling bracht me tot aan de rand van een privaat domein met grote vijvers. Ze werd gevolgd door nog een bijzonder knappe afdaling tot beneden op de hoofdweg, de Rue de Chévelipont, op de grens tussen Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville. Een politieman en een seingever hielden voor de overstekende bikers het verkeer stil zodat we aan de overkant het bos in konden duiken achter de eenzame villa die daar staat. Via dat pad kropen we opnieuw naar boven en ik was apetrots van op mijn fiets te kunnen blijven zitten terwijl ik een jongere kerel af zag stappen! Dit bospad gaat boven aan de eerste huizen over in een kasseibaantje dat eens de top voorbij naar beneden duikt, recht het centrum van Tangissart weer in. Een bizarre straat waar de oude rijhuizen op een helling tegen elkaar leunen! Toen ik beneden aan de dranghekkens even halt hield vroeg een jonge kerel van de organisatie me of ik er dan al mee ging stoppen! Ik vertelde hem dat ik even op adem wilde komen alvorens de strijd aan te gaan met wat ik daarstraks aan de start had zien staan! Want die jongen stond met volle teugen te genieten van alle opgedaagde deelnemers die er dienden te rijden over een metalen brug die hij en zijn kompanen in het centrum voor de gelegenheid in elkaar hadden geknutseld met het materiaal van een stelling voor bouwvakkers. Aan het enthousiasme en de inzet van de inrichtende club zal het beslist niet liggen! Ze stond op 20 km van het vertrek en ik reed er om 11.15 u over. Nog een andere man riep me toe dat er zodadelijk een bevoorrading kwam en die stond even verder opgesteld op een oprit (naar het kerkhof?) op 21,50 km van het vertrek. Men had geleerd uit de vorige editie toen de chronorijders in hun haast hun rotzooi langs de kant van het bospad achterlieten en medewerkers dat allemaal dienden op te ruimen. Er was keuze genoeg aan fruit en lekkers, alhoewel ik pasta en taart waarvan anderen spraken wel niet meer gezien heb!
Na de stop volgde een klim over een betonbaantje om boven een servitudepad links in te slaan. Daar ging het lekker naar beneden tot aan een bruggetje over een beek om een woest bospad op te rijden waar wandelaars met kinderen rondliepen. Een zware bosklim en een plezante afdaling over een pad met kleine rotsachtige stenen volgden om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen aan de ruïnes van de abdij van Villers-La-Ville. Rechtsaf het bos in op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe) om het mij stilaan bekende bospad vol stenen in een zachte, maar lange en daardoor toch stevige klim te berijden. Het pad gaat bovenaan over in een stevig klimmende singletrack doorheen een knap woud waar de bodem thans blauw kleurde door de in bloei staande geurige wilde hyacinten. Van 24 km tot 25 km konden we genieten van deze natuurpracht. Eens over de top volgde een knappe afdaling door het bos en langsheen een kleine kloof waar ik wijselijk even te voet ben gegaan omwille van de steile helling vol gevaarlijke wortels teneinde de kans op gebroken botten uit te schakelen. De rijder die in de verte achter me kwam nam dezelfde beslissing. Deze plek is geschikt voor doorwinterde bikers of jonge knullen, niet voor mensen die reeds met één been in het rusthuis staan en wiens techniek het niveau pannenkoek niet overschrijdt! Eens weer op veilige grond trof ik de splitsing waar de 28 km zich losmaakte van de 35-55-75 km op 26 km van het vertrek. 12.20 u!
Na een knap bospad volgde de oversteek van een drukkere betonbaan waar we eerst even dienden langs te rijden om op 27 km weer naar boven het bos in gejaagd te worden. Het pad gaf uit op een hoogvlakte waar de bloeiende koolzaadvelden de omgeving geel kleurden. Er vloog een kerel over met een gemotoriseerde deltavlieger. Op 28 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 55-75 km. 12.30 u. Even overwogen wat de opties waren. Voor 75 km zou ik te lang onderweg zijn, 35 km was wat weinig, dus de gulden middenweg gekozen en voor de 55 km gegaan. Er kwam een afdaling door de velden waarna ik het bos in dook over de lastige singletrack aan de Sentier du Ry Saint-Bernard, eentje vol diepe groeven. Ik heb hier bij een toertocht in deze streek, vermoedelijk vanuit Baisy-Thy, bij slecht weer ooit tot aan mijn knieën in het water gestaan! Ik kreeg er een jogger en twee wandelaars als tegenliggers. Het pad leidde me weer in de richting van Villers-La-Ville. Opeens werden we vanaf het pad naar rechts verwezen waar we via een reusachtig wasbord over twee grote bulten en putten naar een ander pad werden geleid. Op 30 km reed ik daar langs een enorm lange uit grove steen opgetrokken overwoekerde muur die dwars doorheen het bos één of ander groot domein met een kasteelhoeve begrenst. Er kwamen toch nog drie bikers achter me aan. In hun zog bereikte ik het in het bos gelegen kapelletje van Sainte Apolline. We werden naar links verwezen en mijn mond viel open van verbazing bij het zien van wat mij voor de wielen kwam. Een pracht van een track die zich heen en weer neerwaarts slingerde doorheen een half holle bosweg. Zo mooi dat hij zelfs een naam meekreeg. Met veel plezier dook ik er La Descente du Cigalon in.
Ik kwam uit in de bewoonde wereld van Villers-La-Ville in de schilderachtige omgeving van de Rue Jules Tarlier, reed er even langsheen de lokale sportvelden en voorbij een bos om via holle wegen Les quatre chênes te bereiken. Dat is een kruispunt van onverharde wegen met op elke hoek een oude eik. Op een bank zaten de twee wandelaars die ik daarstraks op de lastige singletrack had gezien. 33 km om 13.00 u. Een assenweg bracht me over een open vlakte tot La Houlette, een landelijk baantje waar een domein van een plaatselijke rijkaard en enkele eenzame huizen bij elkaar staan op het grondgebied van Baisy-Thy. Net voor de bebouwde kom van Sart-Dames-Avelines ging het rechtsaf de velden in. Sart-Dames-Avelines, de dichterlijke naam van een gehuchtje van Villers-La-Ville waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners. 34 km. We reden er op en af doorheen het prachtige Bois d’Hez langsheen blauwe tapijten van wilde hyacinten en naast een kronkelend beekje. Het pad bracht me op 36,50 km terug tot de bewoonde wereld waar ik ter hoogte van de Rue Ry d’Hez in Baisy-Thy een grotere drukkere baan diende te kruisen en even te volgen. Er reed een groep kerels met moto’s voorbij. Ter hoogte van een oude witte gerenoveerde gesloten hoeve met daarachter grote nieuwe stallen en hangars en een betonnen middenplein ging het rechtsaf van de hoofdweg af. Deze plek ben ik al meer gepasseerd tijdens tochten in de streek. Er staken me daar toch nog twee bikers voorbij omstreeks 13.30 u, gevolgd door nog eentje en een groep van twee.
Het ging vervolgens eventjes door de bewoonde kern van Baisy-Thy (twee huizen en een half) om er een splitsing tussen de routes van 35 km en 55-75 km te treffen ter hoogte van een zeer oud huis in renovatie dat tegen de voet van een helling is gebouwd. Het is al iets meer opgeknapt dan enkele jaren geleden toen ik me afvroeg wie er geld wilde investeren in zo’n krocht! 38,50 km. Het ging linksaf een smal kasseibaantje op en over een veldweg tussen de paardenweiden. Op 40 km ging ik letterlijk het hoekje om om twee dames en een man te zien die me enigszins verwonderd aankeken en geen bikers meer verwacht hadden aan de voor mij tweede bevoorrading. Er waren nog eierkoeken, partjes sinaasappel en blikjes Jupiler frisdrank ter beschikking. Ik was zelfs nog niet de laatste, want even later kwam er nog een trio, twee jonge mannen en een vrouw, toe. Het was grappig toen ik één van die kerels aan de Waalse dames “hedde gij de l’eau”hoorde vragen! Antwerps Frans, ofte Frantwerps! Nadat hij zijn water had gekregen ging hij lekker op zijn kont in het gras zitten. De bevoorrading stond opgesteld tegenover de lange muur van één of andere kasteelhoeve.
Na het eten van twee eierkoeken en een partje peperkoek, doorgespoeld met Jupiler, werd ik weer naar boven het bos in gejaagd om landelijke wegen in open veld op een hoogvlakte te bereiken. Heel in de verte zag ik de grote pyloon van daarstraks staan. Dat is een enorm gevaarte dat met grote betonnen voetsteunen in de grond is verankerd. Het verwondert me dat dit alles niet omvergeblazen wordt als het stormt. Assenwegen voerden me in de richting van de autoweg N25 waar een onderdoorgang voor landbouwverkeer voorzien was ter hoogte van de Chemin del Wastez ergens tussen Ways en Bousval, beiden gehuchtjes van Genappe. 42 km. Vanaf daar volgde de doortocht van een groot privaat bos waar bordjes wel vrije toegang op het pad toestonden. Dat was voorzien van een lage bareel. Er passeerde ook een wandelweg, Le promenade du Dauphin, herinnerend aan het verblijf van een Franse koning op het kasteel van Genappe. We reden er doorheen een zeer mooie omgeving. Aan het einde van het pad reed ik over een strook met kiezel tussen gerenoveerde gebouwen van het Domaine De Ways-Ruart. Via een oud kasseibaantje bereikte ik een asfaltbaantje dat me vrij bekend voorkwam. Mijn vermoeden van daarstraks, toen ik in de verte een watertoren zag staan, werd nu bevestigd. Want ik reed voorbij de uitlopers van een golfterrein. Hier heb ik ooit in de gietende regen gereden! Even later ging het weer rechtsaf een kasseibaantje op doorheen het private domein Ways-Ruart. Een duo en een enkeling reden me op dit late uur nog voorbij. Op een kruispunt van boswegen met een op een heuvel gelegen vrij grote boskapel trof ik de splitsing tussen de 55 km en de 75 km op 45,75 km van het vertrek. 14.30 u. Het was al veel te laat om nog aan de 75 km te beginnen en in deze streek is 55 km voor mij al meer dan genoeg!
Een knap bospad voerde me langsheen tapijten van blauwe hyacinten naar een bruggetje ter hoogte van een schilderachtige vijver waaruit een riviertje met enkele watervalletjes stroomde. De vijver zelf lag op privaat domein. De omgeving zag er uit als in een sprookje. 46 km. “Hedde gij de l’eau” reed me in het gezelschap van z’n vriend en vriendin voorbij. Tijdens een bosklim kreeg ik een niet onknappe dame die met een onooglijk klein hondje op wandel was als tegenligger. Daarom even afgestapt om langer van het uitzicht te kunnen genieten. De klim eindige ter hoogte van alweer een grote kasteelhoeve, de Ferme d’Agnissart te Sclage. Er volgde een knappe afdaling over een smalle holle singletrack op de Promenade de Bousval. Eens op open terrein merkte ik dat ik hier ooit in de andere richting had gereden (lees gewandeld) en dat was andere koek! Een knap bospad met enkele te overwinnen wortels leidde tot in de Chemin de l’Alfer te Sclage (Genappe). Toen ik er even halt hield kwamen er nog drie bikers toe, waaronder het koppel dat ik heel in het begin had zien rijden en waarvan de vrouw altijd zeer langzaam maar zeker de hellingen op reed. Ik vermoed dat zij ook de 55 km reden en door mijn veelvuldig stoppen hadden ze me weer weten in te halen.
Vanaf Sclage volgde een zeer zware bosklim over een assenweg en in een hol pad tot op een hoogvlakte in Bousval. 49 km. In het gezelschap van het koppel bereed ik paadjes op en af tot in Bousval en over een oude spoorbedding tot 53 km. De vrouw reed voor me uit, de man achter me. Op 54 km kwam er opnieuw een zware klim in een holle weg met wortels, keien en takken. De man reed voorop en wachtte boven op zijn vrouw. Omwille van de lengte en de zwaarte had zij wat tijd nodig om boven te geraken en op deze plek ben ik hen kwijtgespeeld. Ik zag de man rechts het bos in gaan en op zijn stappen terugkeren. De reden was snel duidelijk: een korte steile zanderige drop neerwaarts! Goed voor jonge kerels. Door eventjes verder te rijden tot de bosrand kon je er ook geraken. Daar kwam nog een biker voorbij en het zou snel duidelijk worden waarom. Ik dook de afdaling van de holle weg in en die kwam uit op een open grasspoor waarvan ik me herinnerde dat het vroeger aan het begin van de tocht kwam. Eens het bos weer in kwam ik op een kruispunt van mooie holle wegen waar de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert enkele weken geleden een splitsing had tussen de twee langste trajecten. Het ging nu linksaf een ferme klim in een holle weg op Even later kwam ik na een afdaling op de hoogvlakte van Bousval weer uit op de plek waar de man ter hoogte van de drop op zijn vrouw had staan wachten. Dat verklaarde meteen waarom ik er daarnet nog een biker had zien passeren. Ik had al twee jongens op hun moto’s door het bos zien rijden en een daarvan stond voor de drop te aarzelen. Die had zin om zich te verongelukken! Doe ik het of doe ik het niet, naar beneden rijden! Hij deed het niet!
Het ging verder doorheen de velden op de hoogvlakte tot aan La chapelle-du-try-au-chêne, een kapel die moederziel alleen tussen de velden langsheen een asfaltbaantje staat. 56 km. De kapel van de dries aan de eik. De boom die er vroeger stond was geen eik en hij legde op 14 juli 2010 het loodje tijdens een storm. Op 21 maart werd er een nieuwe boom geplant, een Quercus Robur, wat zoveel wil zeggen als een “robuuste of sterke eik”. De kapel en haar omgeving zijn een kenmerkend en beschermd dorpsgezicht van Bousval. Elk jaar wordt er op pinkstermaandag een bedevaart naartoe gehouden. De deur stond open en ik ben er even binnen gegaan. Vooraan zat een oude man te bidden. Boven het altaar hing de leuze“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères”. “En faisant des tours de VTT” heb ik er bij gedacht. Geen passender uitspraak op de zondag van Pasen!
Verderop trof ik toch nog een laatste splitsing waar de 75 km zich nog eens losmaakte van de 28-35-55 km op 56,50 km van het vertrek. Ver kon ik niet meer van Tangissart zijn, maar net zoals de Heer Jezus Christus de beste wijn schonk aan het einde van de bruiloft van Kana, zo hield La Trace d’Hez het beste van de tocht als afsluiter! Want we doken een afdaling in, benoemd als “Le Tobogan” (de schuifaf of glijbaan), een enorm knappe singletrack die zich met vele kombochtjes de dieperik in stortte en de bikers bijna letterlijk het dorp van Tangissart in katapulteerde! Uit de commentaren maak ik wel op dat er daar een deelneemster is gevallen met enkele gebroken ribben als aandenken! Zoals zo vaak was ik weer de laatste om aan te komen. Ik heb dus het langst plezier gehad van mijn zes euro inschrijving! Dat heb je als je om de paar kilometer stil houdt om rond te kijken. Op het plein voor de Salle Notre Dame zag ik geen bikes meer staan en de mensen waren bezig met de opruim. De metalen brug was al opgebroken en ik zag de guitige kerel die me daar daarstraks aansprak in de weer met het opruimen van de nadarhekkens. Ik ben dan maar meteen huiswaarts getrokken. Mijn auto stond nog moederziel alleen op de rijweg naast het riviertje La Dyle (de Dijle dus), bijna in Villers-La-Ville. Deze editie van La Trace d’Hez was het mooiste paasei dat ooit in mijn mandje heeft gelegen! Voor de volle honderd procent aanbevolen wat parcours, organisatie en enthousiasme van de inrichtende ploeg betreft!
Lees ook het regionale nieuws: klik hier!
Promofilmpje van de lokale TV met beelden van een eerdere editie: klik hier!
La Chapelle-du-try-au-chêne te Bousval
Foto's: Schijfrem editie 2010
Smoelenboek van De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog en m'n site * Winterkalender 2013-14 * ???
