Toertocht Rando La Champêtre (10-25-35-45-55-65 km) te Libin op 27-05-2012 tijdens een weekend te Daverdisse van vrijdag 25 tot en met maandag 28 mei 2012 (Pinksteren).
De toertocht 18ième Rando la Champêtre zou ook als ondertitel “De rush naar het everzwijn” kunnen meekrijgen. Als je wil weten wanneer en hoe we dit beest te zien kregen, dan moet je nu verder lezen.
Het verhaal begint eigenlijk al op vrijdagavond wanneer 25 bikers van diverse pluimage neerstrijken in de Gîte d’Etape te Daverdisse. Voor mij na een rit van dik 170 km. Ik was de laatste die toekwam om 22.30 u, wat volgens één van de deelnemers rechtvaardigde mij om te dopen van StrammerMax tot Alitalia (Always late in time, always late in arrival). De enige mensen die ik eerder al eens ontmoet had waren Offshore, de organisator, en Koppigaard en diens bikemakker, de bionische man uit Bertem. Door mij ooit in een schrijfseltje zo genoemd, toen hij me na een valpartij tijdens een toertocht toevertrouwde dat hij pas een knieprothese had “laten steken”! En later deze mensen nog op mijn pad tegengekomen! De wereld is klein. Een geplande nachtrit over de vaste route van Daverdisse, voor wie daar nog zin in had, moest nog beginnen, maar er waren maar vier gegadigden. Na een lange werkweek en het vooruitzicht van zware tochten in een onbekende streek heb ik daar voor gepast. Ik had m’n lampen trouwens thuis gelaten. Op zaterdag hoefden we niet al te vroeg op te staan, vermits er die dag in het enige lokale winkeltje uit grootmoeders tijd, pas vanaf 8.30 u brood voorhanden was. Daarna werd een plaatselijke toertocht gereden op basis van een GPS-track. Me aangesloten bij de groep mindere en oudere goden, negen in totaal. Er werd rustig gereden en er werd steeds gewacht op achterblijvers. Het werd een prachtige rit van zo’n 50 km lang. Er was een tussenstop voorzien in een café annex eethuisje aan het stationnetje van Graide, waar de waardin bereid was gevonden om voor spaghetti te zorgen, ook al stond die niet op de kaart! Maar met de charmes van Offshore en voor 25 personen zal het de moeite geweest zijn om een pot water te koken en alzo een extra centje te verdienen in dat godvergeten gat. Genoten van dit lekkere bord spaghetti in een blakende zon. Om dan weer op pad te trekken in de weidse natuur. Een barbecue in de gîte en gezellig samenzijn op het grasplein sloot de eerst dag van dit pinksterweekeinde met stralend weer af.
De volgende dag, pinksterdag 27 mei 2012, komt dan de parel aan de kroon van dit lange weekeinde met de Rando la Champêtre vanuit het in kermissfeer gedompelde Libin. De rush naar het everzwijn kon beginnen! Vroeg opstaan is geen probleem, vermits de plaatselijke kerklokken om exact zeven uur iedereen in Daverdisse het bed uit jagen! Maar er was al eerder gewemel in de kamers. Het duurt dus niet lang eer we met 25 rond de tafel zitten voor een stevig ontbijt met stokbrood uit het winkeltje en uitgebreid beleg waarvoor Offshore had gezorgd. De koffie was wel niet te drinken, het lepeltje bleef recht in het kopje staan en je haar, als je het al had, ging terstond rechtop staan bij de eerste slok! Na de afwas vertrekt iedereen met de wagens richting Libin, zo’n 12 km verderop. Offshore vertrok vroeger om als eerste iedereen bij aankomst na de tocht op te kunnen vangen! Er worden weer groepjes gevormd. De meesten wensen het onderste uit de kan en gaan voor de 65 km. Voor mij lijkt 45 km me in deze heuvelachtige streek en in verhouding tot mijn kunnen, voldoende, zodat ik me aansluit bij Anneke en Peter, de bionische man. Een bord aan de inschrijving meldt trouwens een werkelijke afstand van 48 km! Indien het wil vlotten, zal Peter wel de extra lusjes voor de 55 km mee op zijn palmares schrijven. Om 8.30 u zijn we ingeschreven en kunnen we op pad! Het is even wennen aan de combinatie van zeldzame pijltjes, die best niet verward worden met deze van de wandeltochten, en de op de grond gekalkte witte pijlen.
Na een kort stukje over een asfaltbaantje, om het dorp te verlaten, duiken we links de bossen in om er bijna niet meer uit te komen! Want op enkele schilderachtige plekjes na, zullen we nog weinig bewoonde wereld tegenkomen en als het niet in de bossen is, dan rijden we door open vlaktes en velden. De zon staat aan een blauwe, wolkenloze hemel, het wordt al lekker heet en belooft een prachtige dag te zullen worden. Gedurende de eerste zeven kilometers gaat het al langzaam maar zeker bergop, met hier en daar kuitenbijters die een stevige inspanning vragen. Rustig naar boven trappen en zich niet opblazen is de boodschap. Ik krijg van Peter te horen dat ik blijkbaar goed meekan. Het is ook nog maar het begin en het kan snel veranderen! Na 7 km splitst de kidstoer van 10 km zich af van de rest, maar we kunnen hopelijk wel meer aan dan dat, zodat het voor ons rechtsaf gaat, het asfaltbaantje over en direct weer de bossen in. Een kilometer verder gaat de lange toer van 65 km zijn eigen richting uit, waar de echten een extra lus van 4 km voorgeschoteld krijgen. Daardoor kunnen we weinig voorsprong opbouwen en zien we een aantal uit ons gezelschap terug aan de eerste bevoorrading die op 9 km en midden de bossen is opgesteld. Er liggen koeken, peperkoek en chocolade. De bananen en appelsienen zijn blijkbaar wel erg gerantsoeneerd in deze regionen, want in minuscule stukjes versneden! Na het bekijken van de routekaart worden GSM-nummers uitgewisseld, want Peter zal ons tot aan de tweede stop vergezellen, daar de 55 km op gaan met de hoop weer bij ons te kunnen aansluiten na zijn extra lus.
Tot aan de tweede stop krijgen we een bonte mengeling van alles wat een biker graag onder de wielen van z’n fiets ziet passeren! Stevige klimmetjes over rotspaadjes en de doortocht van een kaalgekapte vlakte waar de bloeiende brem is opgeschoten tussen de resten dood hout die indertijd na de kap zijn achtergebleven. We rijden met de fiets over oude takken die samengeklit zijn en de bodem bedekken, verstopt onder het jonge opgeschoten groen. Een diep putje heeft Anneke bijna letterlijk liggen, maar ze laat zich niet uit het lood slaan. Intussen schijnt de zon ongenadig op ons neer. Er volgen leuke afdalingen over rotsachtige paadjes. Hier en daar leiden de bospaden ons langsheen riviertjes en beekjes. Daar waar er water over de weg loopt krijgen we een frisse douche van modderspatten. We rijden geregeld onder kleine bruggen en één keer door een langere tunnel onder de spoorweg door. Wie hier de trein neemt krijgt een mooi landschap te zien. Een prachtig pad voert ons naast een kabbelend riviertje door een adembenemend mooie omgeving. Sommige klimmetjes zijn zwaar en vragen een grote inspanning in deze hitte, maar de schoonheid van de natuur en de uitgestrekte bossen zijn de beste beloning voor de geleverde inspanning.
De tweede stop dient zich na 25 km aan naast een asfaltbaan midden het groen. Alsof het allemaal op voorhand berekend was, krijgen we hier ook weer een aantal deelnemers uit ons gezelschap te zien! Iedereen is enthousiast over het reeds gereden deel van de tocht. Niets dan glunderende gezichten. Er is hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, maar de porties zijn iets groter versneden! Peter komt vertellen dat hij verderop zal afslaan op de lus van de 55 km. Als hij iets sneller rijdt kan hij Anneke en mij weer oppikken verder op het parcours. We vertrekken samen met Geert en Kurt die de 65 km volgen. Na de tweede stop worden we al direct een lange afdaling over een met stenen en rotsjes bezaaid pad af gejaagd. Geert en Kurt, Erling en Chantal vliegen ons voorbij. Naar beneden betekent meestal nadien ook weer naar boven. We krijgen een prachtig smal paadje dat ons op en af over enkele bultjes en stevige wortels vlak naast een afgrond door een donker bos loodst. Wat een belevenis! Een ouder echtpaar op wandel maakt zich smal om ons te kunnen laten passeren. Ook op enkele andere plaatsen delen we het pad met groepjes wandelaars. We rijden voorbij een soort vijver waar banken onder de bomen staan. Een pleisterplekje voor mensen die op deze pinksterdag komen genieten van het mooie weer.
Op 33 km gaat voor mij het licht even uit wanneer we een tergend lange klim voor de wielen krijgen! Eerst gaat het nog, in de schaduw onder de bomen, maar op een open plek schijnt de zon genadeloos! Anneke en ik houden even halt om te rusten en te drinken. Wanneer Anneke traag maar zeker de helling bestijgt, moet ik even verder weer halt houden en naar adem happen. Een jonge Waal rijdt me voorbij, maar houdt het even verder ook voor bekeken, gaat in het gras zitten en doet z’n helm uit. Het zweet gutst ook uit mijn helm tot we even hoger weer tussen de bomen rijden. Om na een flauwe bocht te zien dat het verder nog lekker naar boven stijgt! Ik ben aan het einde van m’n Latijn en doe een stukje te voet, de jonge Waal ook te voet in m’n zog, terwijl ik Anneke achter de top zie verdwijnen. Enkele moedigen van de Woody Woodpecker Bikers uit Florennes steken me in hun opvallend gele pakken voorbij. Onder hen een meisje dat ik daarstraks ook nog te zien heb gekregen. Volgen nog twee potige kerels waarvan de tweede me in het Frans begroet. Eens de top voorbij zie ik Anneke tegen een boom zitten. Na de zware klim treffen we de splitsing voor de extra lus op de 55/65 km. Voor ons gaat het er op de route van 45 km rechtdoor.
Het wordt gelukkig wat vlakker, zodat ik een beetje kan recupereren. Korte klimmetjes worden gevolgd door plezante afdalingen. Na zo’n klimmetje zien we Peter terug staan. Via een afdaling razen we naar beneden. De twee jonge kerels in spierwitte pakken, die daarnet aan de kant stonden, rijden me weer voorbij. Ze staan weer stil na de oversteek van een asfaltbaan waar we links het bos in moeten. Even verder rijden Peter en ik verkeerd naar beneden doorheen een slijkerige holle weg, terwijl Anneke die even achterop volgde correct naar rechts en naar boven afslaat. We rijden ons vast op een hoop gerooide sparren die op het pad gesmeten zijn. De twee jonge witte kerels volgen en rijden ook verkeerd. Even te voet door het dode hout en tussen de bomen naar boven om op het correcte pad uit te komen, het geroep van Anneke tegemoet.
Niet ver voor de derde bevoorrading, die zich na 39 km aandient, krijgen we een vettig stuk met door water oververzadigd mos. De wortels van de bomen zijn bekalkt om de juiste weg te wijzen door dit gehavende stukje. Jammer genoeg moet ik van m’n fiets zodat ik ondanks de waterdichte sokken toch met natte voeten kom te zitten. Eens dit natte stuk voorbij dient zich een splitsing aan met een afzonderlijke lus voor de 65 km. Voor ons gaat het naar boven om uit te komen aan de derde stop. Daar treffen we weer een aantal anderen uit ons gezelschap, waaronder Geert, Kurt en mijn kamergenoot Harry. De jonge Waal die daarstraks in mijn zog in de hitte afgepeigerd te voet naar boven wandelde, staat er ook. Het aanbod is zoals aan de andere stops. Het frisse gesuikerde water is welgekomen. Alle moed bijeen geschraapt om de laatste etappe aan te vatten. Intussen is er een grote delegatie van onze groep gearriveerd.
We worden al direct een zware klim op gestuurd. De jonge Waal heeft zich net voor de top weer in het gras gezet. Hij heeft het duidelijk gehad voor vandaag! Even verder is het voor mij toch even te voet, moe als ik ben, terwijl Harry zich met een laatste krachtinspanning over de top trekt. Anneke is voorop en Peter nog op komst. Volgt een megabangelijke afdaling over een keihard opgedroogd en goed van stenen voorziene pad! Vroeger zou ik hier voor gepast hebben! Maar ik voel de hete adem van de anderen uit ons gezelschap in m’n nek wanneer ze mij bijbenen. Omdat dit me zenuwachtig maakt ga ik in een flauwe bocht even aan de kant om de trein te laten passeren, zodat ik de rest van de afdaling tegen m’n eigen tempo kan afleggen. Het gaat een asfaltbaan over en aan een paadje, afgeboord door een houten leuning aan de aanvang van een wandelweg, door enkele haarspeldbochtjes pijlsnel naar beneden. Het scheelt niet veel of ik ga er uit de bocht! Het meisje van de Woody Woodpeckers komt ook naar beneden gesjeesd en krijgt het ook even moeilijk in de bochtjes. Doordat ik me niet als een kamikaze naar beneden stort zoals sommige anderen, raak ik Anneke en Peter even kwijt. De afdaling eindigt in een nog steiler stukje en ik stort me met doodsverachting naar beneden om dan de remmen dicht te smijten wanneer ik beneden uitkom aan de rand van een rijweg. “Nog een gek”, zie ik de dagjesmensen en wandelaars ter plekke denken. Want aan de andere kant van de weg ligt een schilderachtige plek met een vijver naast een riviertje onder de bomen, een pleisterplekje voor een zonnige zondag.
Prachtige bossen, afgewisseld met mooie vergezichten, worden ons deel. De mensen uit Libin hebben ons een mooie tocht in hun prachtige natuur voorgeschoteld. Bij momenten kan je het dennenhout zelfs ruiken. Bospaadjes voeren ons langsheen kabbelende beekjes en houten bruggetjes van boomstammen loodsen ons over murmelende riviertjes. Een beeld om vast te leggen in het geheugen om deze dag nooit nog te vergeten. Anneke en Peter rapen me weer op. Vanaf 42 km krijg ik het toch zwaarder te verduren. De vals platte hellingen, bezaaid met wortels en keien, maken het me lastig en tergend langzaam kruip ik naar boven op enige afstand na m’n twee kompanen. “Het zal nog niet de laatste helling zijn”, hoor ik Anneke zeggen, wanneer Peter weer een lus voor de 55 km is op gegaan. Inderdaad, want op de rand van bos en velden dient zich een kiezelpad aan waarover we langzaam naar boven kruipen in de verzengende hitte. Ik moet even denken aan de jonge Waal die daarstraks afgepeigerd onder de bomen zat! De laatste kilometers, zo tot 45 km, zijn zwaar, vooruitkomen vraagt een grote inspanning.
Dan passeren we plekken in het bos die ik vanochtend ook te zien heb gekregen, evenals de poort naar een weide toe. Dat betekent dat het einde nadert! Eens weer in het bos zie ik twee meisjes op een bike naderen. Anneke staat verderop naast een boom. Ze is even het noorden kwijt en staat te wachten. Een pijltje aan een boom wijst naar rechts. Op deze plek vervoegen we weer de route van 25 km. Het einde komt in zicht, nog een vijftal kilometers te gaan. Ik merk in mijn ooghoeken dat een biker mij al een tijdje volgt in een klim. Aan een slijkerig en lastig stukje krijg ik het even moeilijk, net als hij wil voorbijsteken en daardoor ook van de fiets moet! Het blijkt Duvelbiker uit ons gezelschap te zijn. Nu rijd ik al zo lang alleen en net op dat lastige stuk krijg ik iemand in m’n wiel! Het was de laatste stuiptrekking. Vanaf nu gaat het lekker snel naar beneden en rijden we vanuit het bos de open velden in. Naar links een asfaltbaan op die ons tegen een lekker tempo naar beneden voert. Duvelbiker rijdt een honderd meter voorop naast Anneke. Via het asfaltbaantje rijden we opnieuw Libin binnen. Het tellertje klokt 50 km af.
Om daar aan de bikewash Geert en Kurt weer te treffen. De slangen geven overvloedig water en het stof op de fiets is snel weer weg. Ook Erling en Chantal, Joepie en Annemarie komen toe. En als Harry een tuinslang ziet, dan neemt hij bij dit warme weer graag iemand te grazen! Met z’n allen het straatje in naar boven tot aan de feesttentjes waar gisteren La bande à Lolo optrad! Plots worden we met z’n allen geconfronteerd met een everzwijn, le sanglier! Aan het spit! Het dier heeft deze editie van de feesten in Libin niet overleefd! Dit dier was ook de reden waarom we tijdens de rit de tijd in de gaten dienden te houden! Want Offshore had tickets gekocht voor elke deelnemer! Voor 12,00 euro kon je een portie everzwijn met saus en diverse soorten groenten en een aardappel in de schil eten! Ingecalculeerd in de prijs van ons verblijf! Maar slechts tot 14.00 uur! Deze tocht was dus een rush naar het everzwijn! Want iedereen wilde uiteraard wel van “le sanglier” eten! En met enige verlegenheid moet ik toegeven dat deze portie marcassin ook mijn keuze voor de 45 km mee bepaald heeft! En dat bleek onnodig. Het moet een stevig uit de kluiten gewassen dier geweest zijn, want om 15.30 u was het nog niet volledig door de gemeente verorberd en schoven er nog mensen aan! Offshore stopte iedereen die toekwam een bonnetje in de handen. Fietske vastgelegd aan een hekken en maar direct mijn prijs in ontvangst gaan nemen. Want die had ik nu toch wel verdiend. De tocht kon niet beter afgesloten worden dan met een portie wild en een lekker streekbier onder een tentje aan een tafel in het gezelschap van de anderen uit de groep. Afscheid genomen van Kurt en Geert. Zij vertrokken huiswaarts en morgen naar Oostenrijk om er deel te nemen aan de Alpen Trophy! Dat zal andere koek zijn dan Libin! Met zo’n binken was ik vandaag op pad! Een bont gezelschap van allerlei leeftijden en condities. Van Alpen-Trophy-rijders en geoefende bikers tot zondagsrijders zoals den deze. Anneke en Peter blijven volgen was voor mij een goede motivatie om deze niet simpele tocht tot een goed einde te brengen en de grenzen van m’n kunnen weer een beetje te verleggen. Het streekbier nog wat laten verdampen en dan weer naar Daverdisse langsheen de schilderachtige baan. Ze slingert zich over hoogten doorheen de bossen en de velden en passeert het boekendorp Redu. ’s Avonds zorgde Harry nog voor pasta met tomatensaus en de dag werd besloten in de tuin rond een kampvuurtje. Op een mooie pinksterdag, samen in de zon!
Op pinkstermaandag kon de toertocht van Redu gereden worden op tracks die de organisator Daniel daarvoor ter beschikking had gesteld. Maar omdat ik na een lange klim al stevig op m’n adem diende te trappen en één en ander wat chaotisch verliep, vond ik het raadzamer van op m’n stappen terug te keren dan paniekerig achter de groep aan te hollen. Een sms-je gestuurd dat ik m'n plan zou trekken. Achteraf kreeg ik te horen dat Willy en Koppigaard toch de route van 35 km op hun gemak hadden gereden. Jammer, maar helaas! ’s Namiddags de gîte opgeruimd en afscheid genomen. Wegenwerken op de E 411 ter hoogte van Rochefort en net voor het Viaduc de Beez, evenals een ongeval 9 km verderop deden de terugrit met anderhalf uur uitlopen. Maar niets kon dit prachtige weekend nog verpesten. Met dank aan Offshore voor de goede zorgen!
Deze tocht maakt als eerste deel uit van een vierluik. Op zondag 17 juni kan je uw hart ophalen in Transinne, op zondag 8 juli in Redu en op zondag 12 augustus in Glaireuse. De kans is groot dat ik op 8 juli naar Redu trek.
De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???
Mooie uitzichten en leuke stukjes afdalingen.. je zit daar serieus in de ardennen :) De bepijling was dik in orde ondanks dat we toch met een hele groep voor bij een duidelijke pijl zijn gereden. Op 35 km hebben we 2 keer bevoorrading gekregen. Super, een aanrader!
