Zo 22/04/2012 Lot :: 17de Lotse Mountainbike-rit

[Keyzerpol]

Amai Keyzerpol, op een zomerbandje en maar 2 keer moeten afstappen, ofwel kan je niet goed tellen of je hebt een heel andere rit gedaan dan ik.

Rijd al 2 jaar met RK's, wat goed is behoud ik

@ Xfrank : 'k heb dan toch rap gewandeld op de 51.07 km want was op 2h47min binnen volgens mijne Garmin

[freke_96]

Buiten de bepijling was deze een prachtige tocht,schoon streek en goed Ineen gestoken..en modderstroken horen nu eenmaal bij mountainbike,anders kunde beter op de baan fietsen ...en me mijne rocket Ron ploeg kik overal door,winter en zomer...just ewa me bande druk spele..tot volgend jaar

[StrammerMax]

Ik ben gisteren ook in Lot komen rijden. Na het partijtje modderdabben bij aanvang getwijfeld om te kiezen voor de korte of de lange route. Toch maar voor de 50 km gekozen en mijn keuze niet betreurd, ook al werd het voor mij een zware tocht en ben ik lang onderweg geweest. Ik had uiteindelijk 55 km bij aankomst. Ik was gisteren te moe om mij nog aan het schrijven te zetten en ben als een blok in slaap gevallen. Maar het verhaaltje is nu klaar en het staat hier! Je vindt het ook op m'n blog en meteen hieronder!

Toertocht (35-50 km) van WTC Pedaal Lot te Lot op zondag 22-04-2012.

De liefde drijft de mensen soms weg van hun heimat. Zo week één van de clubmakkers van De Papegaai Bike Team uit Stabroek een tijd geleden uit naar Halle. Omdat Lot niet zo ver van Halle gelegen is, was de toertocht van WTC Pedaal aldaar een gelegenheid om naar ginds te trekken om er te rijden. Uiteindelijk zouden we met zeven aan de start verschijnen. Deze exodus van de Stabroekse vogelkooi is een unicum in de jaren van haar bestaan. Omdat ik ruim twintig jaar ouder ben dan de doorsnee Papegaai, en zij in vergelijking eerder nog kuikens zijn, vertrok ik in alle vroegte richting Lot om mij wat voorsprong te gunnen. Dat vroeg moeten opstaan is het enige minpunt aan de zondagse toertochten! Zeer tegen mijn gewoonte in stond ik na een stevig ontbijt reeds om 8.00 u aan de inschrijving in Lot, na aangesproken te zijn geweest door een biker die aan de nightride van Borchtlombeek had deelgenomen en het verhaaltje daarover gelezen had.

We verlieten de kern van Lot vanaf de parking aan de sportvelden en reden door een aantal straatjes met een mikmak van armtierige huisjes met voorgebouwtjes en garages. Een echte Belgische urbanistische miskleun! Een reeks smalle paadjes door stukjes weiland, servitudepaadjes naast huizen en tuinen en een aantal rijkelijk met kiezelsteentjes bestrooide wegen voerden ons voorbij een school en een watertoren. Het ging ook even over een klein bouwterrein waarvan de bodem in een modderpoel was herschapen. Na 4,5 km werd de omgeving landelijker en kregen we een slijkerige track naast de snelweg voor de wielen. Die track eindigde in een rustige straat op de grens met Buizingen. Toen ik naast een weide even aan de kant ging staan, schrok ik me een hoedje toen ik onverwacht de warme dampen van een lokaal koebeest in mijn nek voelde. Naar rechts en even verder naar links weer de velden in.

Na een vijftal kilometer arriveerden we aan het prachtige Kluisbos en volgde een paadje naast een diep in het bos uitgesneden beek en langsheen plaatsen waar de bodem bedekt was met een tapijt van blauwe hyacinten. Op één plek versmalde plots het paadje en maakte er een eigenaardig dropke doorheen een put met links en rechts de diepte. Tracks op en af voerden ons doorheen het bos, waar we op enkele plaatsen te maken kregen met vettige modderstroken. Gedurende een dikke vier kilometer konden we ons hart ophalen op de paden die dit bos doorkruisten. We kwamen er weer uit tevoorschijn ter hoogte van de Residentie Kluisbos. Omdat ik daar een eigenaardig gebouw zag staan, even daar naartoe. Het was een soort van kerk (geweest). Dit grote complex bleek een oud klooster (een kindersanatorium volgens internet) te zijn dat omgebouwd was tot verschillende wooneenheden voor gefortuneerde mensen. Of misschien een rustoord?

Veldwegeltjes leidden ons voorbij een kerkhof om weer een stuk bos in te duiken! Daar was het echt niet te doen! De regen van gisteren of vannacht had het pad herschapen in één grote modderpoel. Rijden was niet meer aan de orde. Tot aan mijn enkels zakte ik in deze zooi! Ook anderen gaven het op om er te fietsen. En misschien maar beter zo, want achteraf hoorde ik van m’n clubmakkers dat er daar veel stonden met afgebroken derailleurs. Te veel kracht moeten zetten of te diep in de modder gezakt en heel het zaakje naar de bliksem! Ik keek eens naar een andere mens die na het partijtje modderdabben aan de kant was gaan staan. “Ik hoop dat het niet de ganse 50 km van dit is, of het zal me al snel de keel uithangen”, zei ik. Toen ik op de klok keek, schrok ik me een hoedje! Al zo lang onderweg voor ocharme tien kilometer!

Twee kilometer verder ging het de brug over de snelweg over. De biker van daarnet volgde met zijn maat in mijn spoor. Een pijl wees er naar links, maar het was onduidelijk of je nu de track in het bos in moest, dan wel voor het asfaltbaantje naar beneden kiezen. En wat doet een biker? Hij kiest voor het bos. De twee anderen achter me aan. Het mooie stukje op en af bleek dan toch de verkeerde keuze. Nog twee anderen die ons voorbijstaken, kwamen op hun stappen terug. Dus allen rechtsomkeer gemaakt en het asfaltbaantje in. Een niet al te duidelijke afpijling was een minpunt van deze toer. Een pijltje voor en na de bocht geeft nooit twijfel. Hier was het soms gokken naar waar het verder moest! Servitudes leidden ons verder en via een veldweg doorheen een open glooiend landschap met een prachtig vergezicht bereikten we Dworp. Dworp is synoniem met hoogteverschillen. Door zompige bossen en asfaltbaantjes op en af bereikten we na 15,5 km de splitsing tussen de route van 30 km en deze van 50 km, ter hoogte van de kruising met een asfaltbaantje.

Even staan twijfelen, want ik had tergend lang over deze afstand gedaan. Als het terrein er overal zo zou bij liggen als tot hiertoe het geval was, zou ik nog wel eventjes onderweg zijn! Koos ik voor de korte route, dan was ik al halfweg en zou ik vroeg weer terug zijn. Vermits ik toch tijd genoeg had, dan toch maar voor de lange toer gekozen. Dat zou een goede keuze blijken, vermits de ondergrond er van dan af beter bij lag. We kwamen wel nog een aantal gladde paadjes tegen op onze weg, maar al bij al viel het goed mee. Meestal ligt de grond er beenhard bij en wordt enkel het bovenlaagje omgetoverd tot een vettige gladde brij. Het ging na de splitsing een paadje tussen de weiden in en dan lekker snel naar beneden. Volgde de doortocht van Dworp over asfaltbaantjes en kasseiwegeltjes, soms stevig op en af, afgewisseld met leuke tracks en servitudes tussen weiden en velden.

Op 20 km troffen we nog een bos en voerde een straat ons na 22 km tot velden. Tot 24 km volgden pittige beklimmingen en snelle afdalingen door de velden in een landelijke omgeving, om na 25 km te arriveren aan de eerste bevoorrading op een parkeerplaats. Daar was een rijke keuze aan allerlei lekkers, zoals appelsienen, bananen, cake en verschillende soorten wafels. Een man vulde er bekertjes zoete roodkleurige drank, rechtstreeks vanuit de spuit. Toen ik zo’n bekertje stroperige drank stond te lurken, zag ik daar ineens Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk staan! Er kwamen nog twee van z’n makkers toe. Het was intussen een hele tijd geleden dat ik deze mensen nog gezien had! En dat terwijl volgend weekend hun jaarlijkse toertocht plaats zal vinden, waar ik elk jaar weer naartoe trek sinds ik ooit eens met een aantal van hen een ploegje vormde voor de Brugbergrace in Humbeek (Grimbergen). Ook op de Boerenbike eind juli ben ik vaste klant.

Onmiddellijk na de bevoorrading kwam er weer een splitsing alwaar het duidelijk werd dat er voor de 50 km een extra lus begon en we na afloop daarvan weer aan deze stop zouden arriveren. We werden al snel een zware klim op gestuurd om na 27 km de gemeente Braine l’Alleud binnen te rijden, waarmee we ook de taalgrens overschreden. Ik had het gevoel dat ik hier ooit al gepasseerd was! De weg voerde voorbij een witte verlaten villa en die had ik met zekerheid ooit al eens gezien. Even opgezocht nadien. Het is zelfs nog niet zo lang geleden en tijdens de bekende toertocht van de Dworpse Bikers vanuit het Provinciaal Domein te Huizingen op 13 november 2011. Dworp en Huizingen zijn deelgemeenten van Beersel. En ook de tocht van de Dworpse Bikers was er voor mij eentje van een zwaar kaliber! Een dame moest ook zwaar stompen met haar stadsfiets. Hier moet je moeite doen om naar de bakker te rijden voor een brood! Even verder bereikten we het domein Zevenbronnen aan de gelijknamige weg en voormalige taverne. Er stond niet veel water in de grote vijver. Hij zag er even modderig uit als de track in het bos van kort na de start!

Op een open plaats tussen de velden, aan een kapelletje en een gedenkteken voor tijdens de oorlog verongelukte vliegeniers, zag ik bikers uit de tegenovergestelde richting komen. Aan de plakkaatjes te zien werd hier een lusje gemaakt. Van 26 tot 29 km kregen we een paar stevige beklimmingen voorgeschoteld. Eén daarvan voerde ons over een track in het bos die gelegen is op het vaste parcours van de Bikers de l’Alleu. Op de paden die volgden kropen ook redelijk wat wandelaars naar boven. Uiteindelijk arriveerden we aan een asfaltbaantje aan een wit huis op een hoek van twee straten, waaronder de Avenue du Cadre Noir, een plek die ik meende ooit ook al te zijn gepasseerd. Daarop maakten we een lusje door enkele straten van Braine l’Alleud. Het binnenrijden van de Rue du Dessus stemde mij hoopvol. Dat zou hier dus lekker naar beneden bollen! Dat was dik tegen mijn orgel. We begonnen namelijk aan de verkeerde kant van “dessus” en mochten dus met veel moeite naar boven kruipen! Ga hier maar naar de winkel als je oud en slecht te been bent! Een lange zachte klim over een holle weg bracht me na 33 km weer tot het kruispunt aan het kapelletje en het oorlogsgedenkteken. Rond 35 km volgde een leuke afdaling over een mooie holle weg en een korte stevige klim in het bos. Om daarna weer de meer bewoonde wereld te bereiken met een prachtig vergezicht vanaf de Rue d’Alconval, nog steeds in Braine l’Alleud. Van 37 tot 40 km ging het over asfaltbaantjes, gelukkig vrij vlak of dalend, zodat je weer wat op adem kon komen om voor de tweede maal op de plaats van de bevoorrading te arriveren.

Ik had mij al een aantal keren afgevraagd: waar blijven ze, waar zitten ze, wat drijft hen, waarom krijg ik hen niet te zien? Hebben de snoodaards eieren voor hun geld gekozen na de modder van bij aanvang en gekozen voor de korte route? Zitten zij al aan een donkere te lurken terwijl ik mij hier rijd af te beulen? En terwijl ik weer aan een stroperig drankje begon te lurken kwam de Wesley daar over het asfalt aangesjeesd! Even later gevolgd door nog vijf Papegaaien, Kris als laatste in de rij. Hij zag even hard af als ik! Op tien kilometer van de aankomst hadden ze me te pakken. Na de stop weer tot dezelfde splitsing, maar deze keer de lus op die ook bedoeld was voor de route van 30 km. Die voerde ons eerst stevig op en af doorheen het dorp. De Papegaaien haalden me snel weer in en zelfs Kris gaf me het nakijken. Als eerste vertrokken en als laatste aankomen, het lot dat me telkens weer treft! Er volgden vele servitudepaadjes, vaak stevig naar boven klimmend. Het was zwaar en ik werd moe.

Omstreeks 46 km doken we weer de bossen in over een modderig, dus zwaar te berijden pad en een al even vettige veldweg. Aan de oversteek van een straat een snelle biker teruggeroepen die de afslag links in een smal onopvallend servitudepaadje had gemist. Dat paadje stortte zich naar beneden en het was slieren geblazen over de vettige ondergrond. Na 49 km zwoegen reed ik over het mooie Kesterbeek wandelpad, opnieuw stevig klimmend en eindigend met een korte steile klim waar het even te voet was. Om daarna over een kasseiwegeltje naar de kerk van Beersel toe te kruipen, gelegen op een schilderachtig dorpsplein. Eens weer de velden in verwonderde het mij nog een splitsing te treffen tussen de 30 en de 50 km, terwijl mijn tellertje al 50 afgelegde kilometers aangaf! En weer werden we over een stevige klim naar boven gejaagd naast een spoorweg. Al puffend een groep wandelaars voorbijgereden die in de graskant van hun lunchpakket genoten. En dan doemde plots het sprookjesachtige kasteel van Beersel op, niet ver van de treinhalte gelegen.

Ik was doodop, er mocht zo stilaan een einde aan komen. Maar we werden weer een stukje bos in gestuurd, een servitudepaadje op en kregen nog een glibberige afdaling voor de wielen. Het zien van asfalt stemde me hoopvol, en dan werd ik weer het veld in gejaagd over een hobbelig weidepaadje tegen de koude wind en een korte regenvlaag in. En toen ik in m’n binnenste begon te foeteren reed ik weer voorbij de straat met de schamele huizen en de poort van de sportterreinen binnen! Oef, het zat er na 55 km op! En gelukkig droog gebleven op twee korte buien na!

Binnen geen Papegaaien meer te zien, de vogels waren al gaan vliegen! De bikewash was om u tegen te zeggen. Vele slangen die overvloedig water spoten. Het was nodig om de smurrie van je fiets te krijgen. Er kwamen nog andere slijkdabbers toe die er overvloedig gebruik van maakten. Naar de douches was het even vragen wegens het ontbreken van een pijl er naartoe. Maar ook daar ruim plaats en lekker warm water. Zelden zo genoten van een douche om de klodders modder die me daarstraks in het smoelwerk waren gevlogen definitief naar het putteke te verwijzen! Fietske op de auto en nog niet huiswaarts. Want de Papegaai uit Halle had wie wenste te komen uitgenodigd om een pistolet en een sandwich te komen eten. Doordat ik op weg naar Halle de oprit van de snelweg miste, kwam ik pal voorbij het kasteel van Beersel gereden. Blijkbaar is het toch niet meer bewoond. Bij gebrek aan ramen zouden alleen Eskimo’s zich er thuis voelen! Mee aangeschoven en ik kreeg door de vrouw des huizes prompt een omelet met spekjes voorgeschoteld. Vers uit de pan! Man, man, wat heeft dat gesmaakt! En alzo werd de dag afgesloten met een knabbel en een gezellige babbel. Met dank voor de vriendelijke ontvangst! Na een lange rit huiswaarts m’n fiets nog degelijk onder handen genomen en m’n spullen proper gemaakt, waardoor de zondag alweer voorbij was!

De eerste kilometers vielen me wat tegen, zowel qua omgeving als wat de vettige ondergrond betrof, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Maar eens goed op weg kregen we een degelijke, afwisselende en voor mij zware tocht voorgeschoteld. De afpijling kon beter, daar kan wat aan gesleuteld worden. Een pijltje meer hier en daar moet kunnen! De splitsingen waren goed aangegeven. Het parcours was opgedeeld in pechzones met vermelding van een noodnummer. De accommodatie zoals bikewash en douches waren nodig en prima geregeld. Er was geen bewaakte fietsparking, maar je kon uw fiets in de gaten houden vanuit de kantine. En voor tijdens de douche heb ik altijd een slot mee.

Klik hier voor een op internet gevonden filmpje over de omgeving van Dworp met de blauwe hyacinten en de vijver van Zevenbronnen!


De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???

[cyclotrappist]

Wat betreft de bepijling kan ik er nog 1 ding aan toevoegen.
Bij het binnen halen van de pijlen hebben we op verschillende plaatsen pijlen op de grond gevonden verstopt onder de bladeren en in nog andere gevallen gewoon stuk gescheurd. Wanneer we de controle gedaan hadden s' morgens vroeg hing alles er nog.

[Ixxel]

Ik ben gisteren ook in Lot komen rijden. Na het partijtje modderdabben bij aanvang getwijfeld om te kiezen voor de korte of de lange route. Toch maar voor de 50 km gekozen en mijn keuze niet betreurd, ook al werd het voor mij een zware tocht en ben ik lang onderweg geweest. Ik had uiteindelijk 55 km bij aankomst. Ik was gisteren te moe om mij nog aan het schrijven te zetten en ben als een blok in slaap gevallen. Maar het verhaaltje is nu klaar en het staat hier!


De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???

altijd leuk om uw verslagen te lezen!

Mijn staat ook online

http://mywayuptocapeepic.wordpress.com/ ... 286442743b