Heeft er iemand de GPS-track hiervan?
Alvast bedankt,
Christophe
Zo 15/04/2012 Tangissart :: 16ieme la Trace d'Hez
klopt.madrista666 schreef:goed geamuseerd, vond wel de parcours van vorige edities beter ( tenzij men geheugen me in de steek laat ).
Zo technisch vond ik het nu wel niet?
Eerste deel was heel tof. Tweede deel een pakje minder. Maar nog altijd redelijk tof...
Was jaaaren geleden, blijft een leuke bedoening daar.
-
switch87
- Mountainbiker
- Berichten: 79
- Lid geworden op: vr 03 okt 2008 23:20
- Rijdt met: specialized Stumpjumper Expert HT 2008
Re: GPS-track
hier gps track van de 55km met de eerste lus van de chrono erbij. Wegens gezondheidsprobleempje moeten inkorten.SPW schreef:Heeft er iemand de GPS-track hiervan?
Alvast bedankt,
Christophe
http://www.gpsies.com/map.do?fileId=gslvbtddvnhgvaha
-
StrammerMax
- Mountainbiker
- Berichten: 2408
- Lid geworden op: ma 31 dec 2007 00:28
- Rijdt met: Minerva Starlite & Trek Fuel EX9 werd gestolen & Turner Flux & Lapièrre Zesty 514
- Contacteer:
Papegaaien in het spoor van Hez!
Ik ben net zoals de vorige twee jaren komen rijden in Tangissart. Altijd een druk weekend met de nightride in Rillaar de zaterdagavond voordien en deze keer dan nog de nightride in Borchtlombeek op vrijdagavond er bovenop.
Mijn verhaaltje over deze rit vind je hier! Ook op m'n blog en meteen hieronder!
Topic op het Belgische Franstalige forum: 2012.
Voor een filmpje van de regionale televisie: klik hier.
Ik ben op 00:18 minuten te zien (mijn rug althans) wanneer ik m’n fiets afgeef aan de bewaakte stalling tijdens het interview en op 01:24 en 02:24 minuten zie je m'n clubmakkers rijden.
Toertocht (15-35-50-70 km en chronotijdrit van 75 km) La Trace d’Hez te Tangissart (Court-Saint-Etienne) op zondag 15-04-2012.
La Trace d’Hez, dat zijn toertochten van 15-35-50-70 km en een chronotijdrit van 75 km vanuit het Waals Brabantse Tangissart (Court-Saint-Etienne).
Vrijdagavond naar de nightride in Borchtlombeek en zaterdagavond naar deze in Rillaar, telkens gevolgd door zeer korte nachten. Dat kruipt niet in de kleren. Maar La Trace d’Hez, het pareltje in Tangissart, wou ik voor geen geld van de wereld missen nadat ik er hier twee jaar geleden kennis mee maakte! Daar keek ik sinds de vorige editie al een jaar naar uit! Dus gezocht naar een compromis. In plaats van de gebruikelijke 50 km deze keer gekozen voor de kortere toer van 35 km. Want de tochten in deze streek zijn voor mij alles behalve een makkie. Ik wist maar al te goed dat ik vorig jaar had afgezien en er lang over had gedaan! Ik zou nu een aantal mooie passages moeten missen, maar mijn tochtje rustig kunnen rijden en misschien voor de verandering eens niet als laatste aankomen! Daardoor kon ik na een korte nacht toch tot halfacht blijven knorren!
Een autorit van iets meer dan een uur bracht me naar het paradijs. Het aantal geparkeerde wagens langsheen de hoofdweg deed een grote opkomst vermoeden. Achteraan de rij aangesloten, op anderhalve kilometer van de start. Daar kon ik mijn wagen volledig in de graskant parkeren. Want straks zou hij zoals zo vaak weer als één van de laatsten blijven staan en deels op het fietspad, of wat daar voor moet doorgaan, is dan niet aangewezen. Daar op parkeren wordt hier op deze dag toegestaan. Er is immers gewoon geen alternatief. Een groot mobiel infobord waarschuwt de passanten voor de manifestatie. Me ingeschreven en om 10.30 u, betrekkelijk laat dus, was ik op weg. Er woei een koude wind, maar met de te leveren inspanningen zou ik geen schrik hoeven te hebben om vandaag kou te lijden!
De eerste drie kilometer ging het via de straten het dorp uit, hier en daar al zacht klimmend. Een paadje naast de spoorweg kroop langzaam maar zeker naar boven. Eens het hoekje om weer naar boven door de weiden tot aan de rand van een bos! Daar al noodgedwongen even gestopt om uit te hijgen. De vorige ritten zaten nog duidelijk in de benen! Het zag er niet goed uit! Het was een troost dat ook anderen puffend en zwaar ademend voorbij kwamen. Tot 8 km konden we al genieten van de bossen die deze streek rijk is. Maar zelden vlak, steeds op en af. En naar beneden is plezant, maar het betekent dat je daarna toch weer terug naar boven zult moeten klimmen. Eens boven geraakt, volgde ruim een halfuur na de start dan toch een vlakker stukje in open veld over een kasseiwegeltje en veldwegen.
Na 10 km doorkruisten we een woonwijk met villa’s in statige straten van Court-Saint-Etienne die luisteren naar de namen van gesteenten, zoals de Rue du Silex! Dat herinnerde ik me nog van een vorige keer. We doorkruisten een dorpskern en kregen daarna weer veldwegen en een stuk bos voor de wielen. Afwisselende landschappen met vergezichten en stukken bos maken deze tocht tot een mooie belevenis. Je kan genieten van de bossen, maar je ziet ook wat van de omgeving. De natuur is wel een eindje achteruit in vergelijking met vorig jaar. Toen was het mooi en warm weer. Nu stonden de blauwe bloemenvelden in de bossen nog niet in bloei. Hier en daar stonden wel de witte bosanemonen mooi te wezen. Dan lekker naar beneden razen doorheen een pracht van een holle weg om daarna alles te moeten geven om door die holle weg weer naar boven te klauteren. Dat alles na 13 km. Intussen hadden de beentjes zich aangepast en ging het langzaam maar zeker vooruit. Ik was net ingehaald door een jongere kerel, vermoedelijk iemand die een langere route reed, en deze reed zeer langzaam naar boven. Hetzelfde tempo aangenomen en traag op een klein verzet mee naar boven. Het lukte nog ook. Als ik merk dat anderen ook moeite moeten doen, dan is dat voor mij altijd een motivatie om ook tot boven te geraken. Als ik alleen ben, dan is die motivatie soms snel weg en geef ik het op. Met dank aan deze onbekende biker.
De beloning was navenant, onder de vorm van een afdaling doorheen weer een pracht van een holle weg. Maar wie beneden is, moet weer naar boven! Dit keer via een smalle singletrack. Ik hing dit keer weer achter een trage rijder. Te traag eigenlijk, maar er was geen gelegenheid om voor te steken wegens te smal. Ik voelde de hete adem van twee anderen in mijn nek. De trage maakte een stuurfout en moest stoppen. Ik noodgedwongen ook, terwijl mijn twee volgers zich wonderwel naast ons konden voorbij murwen! Spijtig, want we hadden het bijna tot boven gehaald.
De track gaf uit op een brede betonbaan. Daar reden ook bikers met kleine kinderen op sleeptouw. Even verder, op 18 km na de start, stond de bevoorrading, ter hoogte van een grote witte vierkantshoeve en aan een kolossale zendmast. Die kon ik me van eerdere edities nog herinneren. Ik vraag me nog altijd af hoe dat ding bij storm recht blijft staan! De tijd genomen om een banaan, een partje appelsien en een paar koekjes te eten en wat van de gekleurde drankjes door m’n keelgat te gieten. Er arriveerden ook twee snelle Bierbikers, geen kat en kater om zonder handschoenen aan te pakken, maar echte racekonijnen. De bevoorrading kon niet beter komen dan op het middaguur. Er kwamen nog mensen met kinderen toe.
Na de stop reden we gedurende ruim vijf kilometer door niets anders dan de bossen, dan weer met moeite naar boven kruipend, dan weer naar beneden bollend. Hier en daar moest ik al wel eens een stukje forfait geven, maar ’t wilde behoorlijk lukken. Bij lange stukken klimwerk halverwege wel eens aan de kant om uit te hijgen. Doordat ik nu een kleinere afstand reed, kreeg ik het gezelschap van de bikers op de grotere afstanden die hun extra lussen al achter de rug hadden. Dat was ook eens plezant voor de verandering. Want gewoonlijk rijd ik het tweede deel van de tochten alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al voorbij is. Ik houd niet van drukte, maar alleen is ook maar alleen! Holle wegen, paadjes en singletracks waren de kers op deze Waals Brabantse taart. Ik reed op dat ogenblik een tijdje in het gezelschap van een tweetal, waarvan de jonge kerel boven altijd op zijn meisje in het roze jasje bleef wachten. Op zo’n mooi kind zou ik ook met plezier staan wachten. Tijdens één van mijn uithijg-en-naar-adem-snakken-sessies, gevolgd door lurken-aan-het-slurfje mijner drinkzak kwamen m’n clubmakkers Dennis en Steve naar boven gereden, even later gevolgd door SilverFokske. Deze laatste stoomde gezwind verder op het volgende stuk stijgende singletrack, terwijl hij zich luidop afvroeg of wij vergadering hadden! Volgde nog een Bierbiker met een hond aan de lijn! Je komt echt wel alles tegen!
Op 25 km volgde de doortocht van enkele straten in een dorpskern tot aan verkeerslichten. Ik heb nog nooit een kerkplein met zo’n groot hellingspercentage gezien. Daar kruipen ze op zondag naar de mis! Met een looprek of rolstoel ben je op zo’n plek wel gezegend! Ik vermoed dat het ging om Bousval. Eens het dorp weer uit volgde een zware klim over asfalt, gevolgd door een even zware klim over een gekasseide holle weg. Daardoor bleven de jongen en het roze meisje achter en verdwenen definitief uit mijn leven. En volgde na de kasseitjes een uithijgmoment. Luttele ogenblikken later een megabangelijke afdaling tot aan de voet van een brug van een snelweg, over een met keitjes bezaaid paadje. Gelukkig zat mij toen niemand op de hielen. Mij met dichtgeknepen remmen en idem dito sluitspier laten gaan. Voor de laatste drop tot aan de hoge brugpeilers heb ik gepast. Geen zin om mijn nek hier te breken en ik kon vrede nemen met mijn prestatie van daarnet.
Een wegwijzer naar La chapelle-du-try-au-chêne, het kapelletje dat eenzaam staat te wezen tussen de velden in Bousval, was het sein dat de tocht naar z’n einde liep. Ik had er toen 31 km op zitten. En het was bovendien het bewijs dat de toer in omgekeerde richting werd gereden ten opzichte van de vorige keer. Toen kwam dat kapelletje kort na de start. Een pracht van een holle weg deed ons langzaam klimmen naar de velden boven op een hoogvlakte. Rechts in de verte zag ik de kapel staan. De langere afstanden reden er voorbij. Een breed pad, met hier en daar grote plassen, leidde ons in de richting van Tangissart. We kregen er de koude wind tegen.
De parcoursbouwer had gezorgd voor een pracht van een afsluiter. Een bordje kondigde de zogenaamde “tobogan” aan. Van uit mijn avondlessen Frans van een tiental jaren geleden weet ik dat dit onder anderen schuifaf of glijbaan betekent. Een pad slingerde zich vanaf een veld in grote S-bochten doorheen een diep uitgesneden kloof naar beneden, onder de stammen van indertijd omgevallen bomen die tussen de wanden van de kloof zijn blijven steken. Zalig! En beneden werden we bijna letterlijk Tangissart binnen gekatapulteerd. Via een straatje arriveerden we aan de Salle Notre Dame. Wat was ik blij dat ik deze tocht weer eens had kunnen rijden, ik werd er warempel weemoedig van.
De twee andere Papegaaien (ik kan het ook niet helpen dat wij de naam van Café De Papegaai dragen) en Fokske waren al gearriveerd. Van laatstgenoemde kreeg ik direct een glas donkere Chimay aangeboden. Je kon er ook pain-saucisse en frietjes eten, maar ik heb deze keer karakter getoond. Naar binnen gedreven door de kou. Het zonnetje had voor vandaag forfait gegeven, maar gelukkig bleef het droog. Fokske had nood om zijn hart eens te luchten over een niet-bike-gebonden materie, zodat wij daar nog een tijd zijn blijven zitten na het weggaan van m’n twee clubmakkers. Omstreeks vier uur dan toch de terugtocht huiswaarts aangevat na onze auto’s moederziel alleen langs de hoofdweg te hebben aangetroffen. A la prochaine, heb ik tegen de man aan de fietsbewaking gezegd. Na een amusante rit tussen de vele andere deelnemers over een prachtig parcours en het gezelschap van drie bikemakkers nadien, had ik alle redenen om tevreden weer naar huis te keren. Bij leven en welzijn sta ik hier volgend jaar weer. Voor wie kwam en deze goed bevond, er zijn nog toertochten op komst in Mont-Saint-Guibert, in dezelfde streek. De VTT Du bon départ op 13 mei (zelf nog nooit gereden) en de VTT Les Hayeffes op 3 juni 2012. Ook een aanrader! Vorig jaar vielen deze beide tochten op twee opeenvolgende zondagen!
De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???
Mijn verhaaltje over deze rit vind je hier! Ook op m'n blog en meteen hieronder!
Topic op het Belgische Franstalige forum: 2012.
Voor een filmpje van de regionale televisie: klik hier.
Ik ben op 00:18 minuten te zien (mijn rug althans) wanneer ik m’n fiets afgeef aan de bewaakte stalling tijdens het interview en op 01:24 en 02:24 minuten zie je m'n clubmakkers rijden.
Toertocht (15-35-50-70 km en chronotijdrit van 75 km) La Trace d’Hez te Tangissart (Court-Saint-Etienne) op zondag 15-04-2012.
La Trace d’Hez, dat zijn toertochten van 15-35-50-70 km en een chronotijdrit van 75 km vanuit het Waals Brabantse Tangissart (Court-Saint-Etienne).
Vrijdagavond naar de nightride in Borchtlombeek en zaterdagavond naar deze in Rillaar, telkens gevolgd door zeer korte nachten. Dat kruipt niet in de kleren. Maar La Trace d’Hez, het pareltje in Tangissart, wou ik voor geen geld van de wereld missen nadat ik er hier twee jaar geleden kennis mee maakte! Daar keek ik sinds de vorige editie al een jaar naar uit! Dus gezocht naar een compromis. In plaats van de gebruikelijke 50 km deze keer gekozen voor de kortere toer van 35 km. Want de tochten in deze streek zijn voor mij alles behalve een makkie. Ik wist maar al te goed dat ik vorig jaar had afgezien en er lang over had gedaan! Ik zou nu een aantal mooie passages moeten missen, maar mijn tochtje rustig kunnen rijden en misschien voor de verandering eens niet als laatste aankomen! Daardoor kon ik na een korte nacht toch tot halfacht blijven knorren!
Een autorit van iets meer dan een uur bracht me naar het paradijs. Het aantal geparkeerde wagens langsheen de hoofdweg deed een grote opkomst vermoeden. Achteraan de rij aangesloten, op anderhalve kilometer van de start. Daar kon ik mijn wagen volledig in de graskant parkeren. Want straks zou hij zoals zo vaak weer als één van de laatsten blijven staan en deels op het fietspad, of wat daar voor moet doorgaan, is dan niet aangewezen. Daar op parkeren wordt hier op deze dag toegestaan. Er is immers gewoon geen alternatief. Een groot mobiel infobord waarschuwt de passanten voor de manifestatie. Me ingeschreven en om 10.30 u, betrekkelijk laat dus, was ik op weg. Er woei een koude wind, maar met de te leveren inspanningen zou ik geen schrik hoeven te hebben om vandaag kou te lijden!
De eerste drie kilometer ging het via de straten het dorp uit, hier en daar al zacht klimmend. Een paadje naast de spoorweg kroop langzaam maar zeker naar boven. Eens het hoekje om weer naar boven door de weiden tot aan de rand van een bos! Daar al noodgedwongen even gestopt om uit te hijgen. De vorige ritten zaten nog duidelijk in de benen! Het zag er niet goed uit! Het was een troost dat ook anderen puffend en zwaar ademend voorbij kwamen. Tot 8 km konden we al genieten van de bossen die deze streek rijk is. Maar zelden vlak, steeds op en af. En naar beneden is plezant, maar het betekent dat je daarna toch weer terug naar boven zult moeten klimmen. Eens boven geraakt, volgde ruim een halfuur na de start dan toch een vlakker stukje in open veld over een kasseiwegeltje en veldwegen.
Na 10 km doorkruisten we een woonwijk met villa’s in statige straten van Court-Saint-Etienne die luisteren naar de namen van gesteenten, zoals de Rue du Silex! Dat herinnerde ik me nog van een vorige keer. We doorkruisten een dorpskern en kregen daarna weer veldwegen en een stuk bos voor de wielen. Afwisselende landschappen met vergezichten en stukken bos maken deze tocht tot een mooie belevenis. Je kan genieten van de bossen, maar je ziet ook wat van de omgeving. De natuur is wel een eindje achteruit in vergelijking met vorig jaar. Toen was het mooi en warm weer. Nu stonden de blauwe bloemenvelden in de bossen nog niet in bloei. Hier en daar stonden wel de witte bosanemonen mooi te wezen. Dan lekker naar beneden razen doorheen een pracht van een holle weg om daarna alles te moeten geven om door die holle weg weer naar boven te klauteren. Dat alles na 13 km. Intussen hadden de beentjes zich aangepast en ging het langzaam maar zeker vooruit. Ik was net ingehaald door een jongere kerel, vermoedelijk iemand die een langere route reed, en deze reed zeer langzaam naar boven. Hetzelfde tempo aangenomen en traag op een klein verzet mee naar boven. Het lukte nog ook. Als ik merk dat anderen ook moeite moeten doen, dan is dat voor mij altijd een motivatie om ook tot boven te geraken. Als ik alleen ben, dan is die motivatie soms snel weg en geef ik het op. Met dank aan deze onbekende biker.
De beloning was navenant, onder de vorm van een afdaling doorheen weer een pracht van een holle weg. Maar wie beneden is, moet weer naar boven! Dit keer via een smalle singletrack. Ik hing dit keer weer achter een trage rijder. Te traag eigenlijk, maar er was geen gelegenheid om voor te steken wegens te smal. Ik voelde de hete adem van twee anderen in mijn nek. De trage maakte een stuurfout en moest stoppen. Ik noodgedwongen ook, terwijl mijn twee volgers zich wonderwel naast ons konden voorbij murwen! Spijtig, want we hadden het bijna tot boven gehaald.
De track gaf uit op een brede betonbaan. Daar reden ook bikers met kleine kinderen op sleeptouw. Even verder, op 18 km na de start, stond de bevoorrading, ter hoogte van een grote witte vierkantshoeve en aan een kolossale zendmast. Die kon ik me van eerdere edities nog herinneren. Ik vraag me nog altijd af hoe dat ding bij storm recht blijft staan! De tijd genomen om een banaan, een partje appelsien en een paar koekjes te eten en wat van de gekleurde drankjes door m’n keelgat te gieten. Er arriveerden ook twee snelle Bierbikers, geen kat en kater om zonder handschoenen aan te pakken, maar echte racekonijnen. De bevoorrading kon niet beter komen dan op het middaguur. Er kwamen nog mensen met kinderen toe.
Na de stop reden we gedurende ruim vijf kilometer door niets anders dan de bossen, dan weer met moeite naar boven kruipend, dan weer naar beneden bollend. Hier en daar moest ik al wel eens een stukje forfait geven, maar ’t wilde behoorlijk lukken. Bij lange stukken klimwerk halverwege wel eens aan de kant om uit te hijgen. Doordat ik nu een kleinere afstand reed, kreeg ik het gezelschap van de bikers op de grotere afstanden die hun extra lussen al achter de rug hadden. Dat was ook eens plezant voor de verandering. Want gewoonlijk rijd ik het tweede deel van de tochten alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al voorbij is. Ik houd niet van drukte, maar alleen is ook maar alleen! Holle wegen, paadjes en singletracks waren de kers op deze Waals Brabantse taart. Ik reed op dat ogenblik een tijdje in het gezelschap van een tweetal, waarvan de jonge kerel boven altijd op zijn meisje in het roze jasje bleef wachten. Op zo’n mooi kind zou ik ook met plezier staan wachten. Tijdens één van mijn uithijg-en-naar-adem-snakken-sessies, gevolgd door lurken-aan-het-slurfje mijner drinkzak kwamen m’n clubmakkers Dennis en Steve naar boven gereden, even later gevolgd door SilverFokske. Deze laatste stoomde gezwind verder op het volgende stuk stijgende singletrack, terwijl hij zich luidop afvroeg of wij vergadering hadden! Volgde nog een Bierbiker met een hond aan de lijn! Je komt echt wel alles tegen!
Op 25 km volgde de doortocht van enkele straten in een dorpskern tot aan verkeerslichten. Ik heb nog nooit een kerkplein met zo’n groot hellingspercentage gezien. Daar kruipen ze op zondag naar de mis! Met een looprek of rolstoel ben je op zo’n plek wel gezegend! Ik vermoed dat het ging om Bousval. Eens het dorp weer uit volgde een zware klim over asfalt, gevolgd door een even zware klim over een gekasseide holle weg. Daardoor bleven de jongen en het roze meisje achter en verdwenen definitief uit mijn leven. En volgde na de kasseitjes een uithijgmoment. Luttele ogenblikken later een megabangelijke afdaling tot aan de voet van een brug van een snelweg, over een met keitjes bezaaid paadje. Gelukkig zat mij toen niemand op de hielen. Mij met dichtgeknepen remmen en idem dito sluitspier laten gaan. Voor de laatste drop tot aan de hoge brugpeilers heb ik gepast. Geen zin om mijn nek hier te breken en ik kon vrede nemen met mijn prestatie van daarnet.
Een wegwijzer naar La chapelle-du-try-au-chêne, het kapelletje dat eenzaam staat te wezen tussen de velden in Bousval, was het sein dat de tocht naar z’n einde liep. Ik had er toen 31 km op zitten. En het was bovendien het bewijs dat de toer in omgekeerde richting werd gereden ten opzichte van de vorige keer. Toen kwam dat kapelletje kort na de start. Een pracht van een holle weg deed ons langzaam klimmen naar de velden boven op een hoogvlakte. Rechts in de verte zag ik de kapel staan. De langere afstanden reden er voorbij. Een breed pad, met hier en daar grote plassen, leidde ons in de richting van Tangissart. We kregen er de koude wind tegen.
De parcoursbouwer had gezorgd voor een pracht van een afsluiter. Een bordje kondigde de zogenaamde “tobogan” aan. Van uit mijn avondlessen Frans van een tiental jaren geleden weet ik dat dit onder anderen schuifaf of glijbaan betekent. Een pad slingerde zich vanaf een veld in grote S-bochten doorheen een diep uitgesneden kloof naar beneden, onder de stammen van indertijd omgevallen bomen die tussen de wanden van de kloof zijn blijven steken. Zalig! En beneden werden we bijna letterlijk Tangissart binnen gekatapulteerd. Via een straatje arriveerden we aan de Salle Notre Dame. Wat was ik blij dat ik deze tocht weer eens had kunnen rijden, ik werd er warempel weemoedig van.
De twee andere Papegaaien (ik kan het ook niet helpen dat wij de naam van Café De Papegaai dragen) en Fokske waren al gearriveerd. Van laatstgenoemde kreeg ik direct een glas donkere Chimay aangeboden. Je kon er ook pain-saucisse en frietjes eten, maar ik heb deze keer karakter getoond. Naar binnen gedreven door de kou. Het zonnetje had voor vandaag forfait gegeven, maar gelukkig bleef het droog. Fokske had nood om zijn hart eens te luchten over een niet-bike-gebonden materie, zodat wij daar nog een tijd zijn blijven zitten na het weggaan van m’n twee clubmakkers. Omstreeks vier uur dan toch de terugtocht huiswaarts aangevat na onze auto’s moederziel alleen langs de hoofdweg te hebben aangetroffen. A la prochaine, heb ik tegen de man aan de fietsbewaking gezegd. Na een amusante rit tussen de vele andere deelnemers over een prachtig parcours en het gezelschap van drie bikemakkers nadien, had ik alle redenen om tevreden weer naar huis te keren. Bij leven en welzijn sta ik hier volgend jaar weer. Voor wie kwam en deze goed bevond, er zijn nog toertochten op komst in Mont-Saint-Guibert, in dezelfde streek. De VTT Du bon départ op 13 mei (zelf nog nooit gereden) en de VTT Les Hayeffes op 3 juni 2012. Ook een aanrader! Vorig jaar vielen deze beide tochten op twee opeenvolgende zondagen!
De Papegaai Bike Team Stabroek * Bezoek ook eens StrammerMax’s Papegaaienblog * ???
Laatst gewijzigd door StrammerMax op wo 18 apr 2012 15:29, 1 keer totaal gewijzigd.
-
StrammerMax
- Mountainbiker
- Berichten: 2408
- Lid geworden op: ma 31 dec 2007 00:28
- Rijdt met: Minerva Starlite & Trek Fuel EX9 werd gestolen & Turner Flux & Lapièrre Zesty 514
- Contacteer:
Ik heb het Franstalig forum eens vluchtig gelezen. De chronorijders zijn een kwartier te laat gestart, dus om 8.15 u in plaats van om 8.00 u. Zij hadden bovendien in het begin van hun rit inderdaad een extra lusje van een 5 km. Het viel me in de geposte filmpjes namelijk op dat die zogenaamde "tobogan" daar in het begin van de tocht komt. Dus de chronorijders zijn deze in het begin van de tocht gepasseerd om dan aansluiting te vinden met de afstanden van de gewone ritten. Omwille van de latere start en de extra lus bij aanvang zijn de chronorijders op een bepaald ogenblik tussen de vroeg gestarte toertochtrijders terechtgekomen. De toertochten begonnen vanaf 8.00 u. Er is daar op het Franstalig forum nogal wat commotie over omdat sommige toertochtrijders in de kant werden gedrumd door de chrono's!Murdock schreef:Ik denk dat er idd een verschil was. Ben om 08.15 vertrokken voor de TT van 70 en heb de eerste chronorijder pas gezien toen ik al ca. 10 km ver was. Of de groepsstart is uitgesteld geworden, of het parcours van de chrono had een extra lus in het begin. Ik heb geen probleem met een chronorit en een TT over hetzelfde parcours, maar als er een groepsstart is, is het beter voor de chronorijders en voor de TT'ers dat de chrono's een 'vrij' parcours op kunnen, zo was het hier trouwens de voorbije jaren ook.bdc schreef:Toch een vraagske: er is een chrono van 75km en een TT van 70km - is dat hetzelfde parcours, met een extra lusje voor de chrono? Of gewoon een tikfout op de website van de organisatie?
Wat de tocht zelf betreft : eerst en vooral verrassend droog, ik had toch wel wat modder verwacht, organisatorisch nagenoeg perfect : bepijling, signaalgevers, ravito's ... noem maar op.
Sommigen morren over de prijs, zowel van de inschrijving (6 euro voor 35 km) als van de pain saucisse (3 euro) en er zijn er die niet overweg kunnen met de mentaliteit van de Waals-Brabanders! Het zijn onbeleefde boeren, de inhoud van hun hersenpan is omgekeerd evenredig met hun gemiddelde snelheid, ze kennen het verschil niet tussen links en rechts, ze rijden als gek en als er dan drie steentjes op de singletrack liggen, remmen ze af als beginnelingen die dringend een cursus techniek moeten gaan volgen bij Julien Absalon! Ja wadde!
Eigenlijk zouden chronorijders altijd voor de toertochtrijders moeten starten, bij elke chronotocht (en natuurlijk geen extra lusje in het begin van het parcours steken).StrammerMax schreef:Ik heb het Franstalig forum eens vluchtig gelezen. De chronorijders zijn een kwartier te laat gestart, dus om 8.15 u in plaats van om 8.00 u. Zij hadden bovendien in het begin van hun rit inderdaad een extra lusje van een 5 km. Het viel me in de geposte filmpjes namelijk op dat die zogenaamde "tobogan" daar in het begin van de tocht komt. Dus de chronorijders zijn deze in het begin van de tocht gepasseerd om dan aansluiting te vinden met de afstanden van de gewone ritten. Omwille van de latere start en de extra lus bij aanvang zijn de chronorijders op een bepaald ogenblik tussen de vroeg gestarte toertochtrijders terechtgekomen. De toertochten begonnen vanaf 8.00 u. Er is daar op het Franstalig forum nogal wat commotie over omdat sommige toertochtrijders in de kant werden gedrumd door de chrono's!Murdock schreef:Ik denk dat er idd een verschil was. Ben om 08.15 vertrokken voor de TT van 70 en heb de eerste chronorijder pas gezien toen ik al ca. 10 km ver was. Of de groepsstart is uitgesteld geworden, of het parcours van de chrono had een extra lus in het begin. Ik heb geen probleem met een chronorit en een TT over hetzelfde parcours, maar als er een groepsstart is, is het beter voor de chronorijders en voor de TT'ers dat de chrono's een 'vrij' parcours op kunnen, zo was het hier trouwens de voorbije jaren ook.bdc schreef:Toch een vraagske: er is een chrono van 75km en een TT van 70km - is dat hetzelfde parcours, met een extra lusje voor de chrono? Of gewoon een tikfout op de website van de organisatie?
Wat de tocht zelf betreft : eerst en vooral verrassend droog, ik had toch wel wat modder verwacht, organisatorisch nagenoeg perfect : bepijling, signaalgevers, ravito's ... noem maar op.
Sommigen morren over de prijs, zowel van de inschrijving (6 euro voor 35 km) als van de pain saucisse (3 euro) en er zijn er die niet overweg kunnen met de mentaliteit van de Waals-Brabanders! Het zijn onbeleefde boeren, de inhoud van hun hersenpan is omgekeerd evenredig met hun gemiddelde snelheid, ze kennen het verschil niet tussen links en rechts, ze rijden als gek en als er dan drie steentjes op de singletrack liggen, remmen ze af als beginnelingen die dringend een cursus techniek moeten gaan volgen bij Julien Absalon! Ja wadde!
Ik dacht dat er hier op 't forum soms zageventen en zeurkousen zaten maar op dat Waals forum is't inderdaad stukken erger. Was precies de slechtste en rottigste tt van 't jaar. Ik vond de sfeer net heel goed en je had geen racekonijn problemen zoals in vlaanderen.
Als je om 8u00 aan je tt begonnen was, heb je waarschijnlijk wel een heel andere mening. Een extra lusje van 5-6km enkel voor de chrono's direct aan de start is natuurlijk wel om problemen vragen en een serieuze fout van de organisatie. Dat zullen ze volgend jaar wel anders voorzien.
Als je om 8u00 aan je tt begonnen was, heb je waarschijnlijk wel een heel andere mening. Een extra lusje van 5-6km enkel voor de chrono's direct aan de start is natuurlijk wel om problemen vragen en een serieuze fout van de organisatie. Dat zullen ze volgend jaar wel anders voorzien.
